22-01 Pijn, voetbal, rust

Gelukkig een redelijke nacht. Omdat ik al vroeg weg ging om te leideren bij de F2 besloot ik om vroeg te spoelen om zo klaar te zijn voordat John hier zou zijn. Dus om 7.15 tramadol en dat was duidelijk te laat. Om 7.55 ging ik spoelen en dat liep uit op een groot drama. Rob verging van de pijn en gilde de hele afdeling bij elkaar. Een verpleegkundige kwam gauw en ook zij aanschouwde het tafereel. Ze ging er snel een arts bijhalen. Ondertussen spookte er veel door mijn hoofd heen.
Ondanks dat iedereen toch steeds er op hamert uit te kijken met de tramadol, blijkt nu weer dat hij niet zonder kan. Maar wat ik nog erger vond, ik begon weer enorm te twijfelen of de colostoma dan wel de goede keuze was. Verdorie, niet weer hè.
De arts kwam ook en besloten werd om er nog een beetje tramadol bij te geven. De pijn zakte weg toen uiteindelijk al de ontlasting eruit was.
John kwam om 8.45 en ik ging naar huis. Op naar het voetbalveld. De kinderen vonden het heerlijk dat ik weer even thuis was. Gijs en Luuk moesten tegelijk op 1 veld dus kon ik van beide genieten. Hoewel ze allebei verloren vonden ze eigenlijk beide maar 1 ding belangrijk namelijk dat ik er was. Even voor een uurtje thuis om de administratie op te pakken voor de bakkerij. Daarna naar Stan. En dat ook zo'n grote jongen het moeilijk heeft dat bleek wel in de rust. Stan brak helemaal. Maar even met hem apart gestaan. Helaas krijg je van andere dan toch even wat minder begrip, maar dat is nu eenmaal zo. Na de rust ben ik maar even bij hem in de dugout gaan zitten en daarna ging het wel weer.
Daarna naar huis om weer opweg naar Eindhoven te gaan. Wiese en Luuk gingen mee. Luuk hing ook al de hele tijd om mij heen en week letterlijk geen meter van mij af. Wat dat betreft wordt het tijd om echt naar huis te gaan. John zei ook dat Rob rustig was geweest. Ze hadden bezoek gekregen van ome Leo en tante Rina. Heel leuk dat ook zij even langskwamen, bedankt.
Luuk, Wiese en ik gingen nog even eten in het restaurant en John bleef nog even bij Rob. Daarna was het toch echt weer tijd om te gaan. Rob bleef eigenlijk een beetje onrustig de rest van de avond. Ondanks af en toe pijn wilde hij niet gaan liggen. Hij bleef een beetje ondeugend vanavond en zat iedereen een beetje te foppen. Dat kan hij overigens heel overtuigend. Van de week kwam er een arts langs die ze": Jij bent Rob." "Nee", zei hij,"Ik ben Stefan." Bleek ze dat nog te geloven en ging naar een andere kamer om Rob te zoeken, waarna ze door een verpleegkundige terug werd gebracht naar kamer 10. Nee zei ze weer dit is Rob niet. Ze was er dus ingetrapt. De hele afdeling lag plat. Ja hij kan heel overtuigend zijn.
Uiteindelijk viel hij dan toch in slaap met een heel bleek snoetje. Rob heeft nog veel rust nodig want anders speelt zijn buik nog op. Maar het gaat wel vooruit doch langzaam, op naar morgen.