De tramadol lijkt te werken, want eindelijk was het weer een nacht waarin Rob heel goed sliep zonder te kreunen. En zeker zonder pijnscheuten. Vanmorgen was het geen school, dus maar spoelen (helaas nog wel pijnlijk) en lekker even wassen.
Wordt er gisteren alsnog besloten om conservatief te werk te gaan met zijn decubituswond, blijkt het vandaag toch weer anders te moeten zijn. Het was vandaag de dag dat de VAC werd verwisseld. Het eraf halen van de pleisters was een pijnlijke aangelegenheid. Toen de wondverpleegkundige de fistel nader bekeek, kwam ze tot de ontdekking dat er toch een holte zat.
Wat er toen door mij heen ging zal ik maar niet omschrijven, want anders heb ik het zo weer gedaan. De plastische werd erbij gehaald en besloten werd om alles zo open te maken ipv van op OK, omdat Rob daar verminderd gevoel had. Maar na een paar knipjes begon het toch pijn te doen en zei ik stop. Gelukkig was de plastische chirurg het daar ook mee eens. Ze hopen dat ze het nu ver genoeg open hebben kunnen maken. Wat ik er van vind. Vraag maar niet.
Daarna werd de VAC opnieuw aangesloten. En uiteindelijk zit alles weer goed.
Rob zit nu weer in de rolstoel, dan kon ik mooi even zijn bed verschonen. Hij is nu lekker aan het eten. Gelukkig gaat het eten langzaam vooruit.
Na een driekwartier gezeten te hebben, was het genoeg en ging Rob weer even liggen.
Ivo kwam ook binnen en hij zag ook dat Rob vooruit ging. Ik vertelde ook dat de tramadol hem verder op de been helpt. Wel is het spoelen nog pijnlijk, maar dat kan ook nog zo kort na OK. Maar als dit zo blijft dan denk ik dat we dit moeten accepteren, want het zou tenslotte gaan om een paar maanden. Daar moet ik ook nog even over nadenken. Rob maakte nog snel een prachtige foto van Ivo de Blaauw. Helaas kan ik die niet publiceren want hij staat op mijn GSM. Maar grappig is die wel.
Het is voor iedereen moeilijk. Voor de chirurgen en voor ons. We laten het gewoon even zo en gaan eerst werken aan het andere.
Eerst maar hopen dat we woensdag naar Eindhoven mogen. Voor de andere kinderen is dit goed, maar voor Rob eigenlijk niet. Weer andere mensen. Maar nu moeten we ook voor de andere kinderen gaan. Ze hebben het zwaar. Morgen is het voetballen en we kunnen niet kijken (slik) en zondag heeft Myrne weer sinds lange tijd een turnwedstrijd en ook die moet ik missen. Lastig...
PM-er Daniel kwam lekker even in de middag met Rob spelen en Rob genoot. Ja sinds de tramal kan hij weer meer en de weg naar boven is nu echt ingezet.
We speelden in de middag wat computerspelletjes en in de avond werden we nog verrast door een bezoek van Ome Ard en onze Stan. En Stan kreeg echt een grote knuffel!!
Helaas vloog de tijd voorbij en werd het 8 uur. Rob was helemaal uitgeput en viel al snel in slaap...
Jongens succes morgen met het voetballen en gelukkig zien we jullie morgen eindelijk, eindelijk weer!!! En mijn lieve meisjes, tot morgen hè... Weer even samen!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten