27-04 What can I say....

Zijn buik werd gister alleen maar dikker en dikker. Ik vroeg of de surgeon nog kon kijken, want iets zei mij dat het niet goed was. Ik kreeg van hem als antwoord dat ik me eigenlijk niet zo druk moest maken. Het zou goedkomen, want het kon nog altijd erger. Ja dat weet ik ook wel, maar goed. De nacht was weer hopenloos. Wakker slapen, pijn, verschonen, medicijnen etc....
Om 6.30 stond dezelfde surgeon weer op de kamer en vond zijn buik toch wel erg dik. Even de X-Ray afwachten. Ipv 7 uur werd dat dus 9 uur. Voor niks vroeg opgestaan. Ach ja. Al snel werd duidelijk dat het dus inderdaad weer niet goed is. Zijn dunne darm is helemaal opgezwollen en nu wisten ze ook niet meer hoe dat kon. Waar heb ik dat antwoord vaker gehoord!!!! Verdorie waarom gaat het nou ook nooit zoals het moet. Misschien komt zaterdag ook weer in gevaar. Weet je ik ben hard aan het overwegen om dan toch maar even 2 kinderen samen met Tante Annet hier naar toe te halen, want het wordt nu toch wel erg lang.... Al zijn ze maar een weekend hier. Alleen kost dat wel heel wat, maar op dit moment kan het me allemaal even niks meer schelen, want als het nog heel lang gaat duren, is het gewoon nodig. Zeker ook voor Rob, want je merkt ook aan hem dat hij behoorlijk heimwee aan het krijgen is.
Vanmiddag hoop ik dat Dr. Levitt weer langs komt en ons wat duidelijkheid kan geven waar dit vandaan komt. Al vrees ik voor het antwoord..
Verder gaat het wel iets beter. Maar langer dan 1 uur kan hij niet zitten....
De dagen hier in het ziekenhuis duren steeds langer. Rob heb ik om 14 uur in zijn rolstoel gezet en we zijn gaan schilderen. Om 15 kwam er iemand langs met muziek instrumenten. Maar omdat Rob toen al een uur had gezeten, begon hij behoorlijk uitgeput te raken en reageerde hij niet zoals we hadden gehoopt. Eigenlijk was niks goed en dat is typisch zo'n reactie waaruit blijkt dat Rob zich niet goed voelt. We besloten hem maar in bed te zetten, maar we konden zij bui niet doorbreken. Ze waren nog maar net vertrokken of Dr. Levitt en gevolg kwamen binnen. Eigenlijk kreeg ik geen antwoord op de vraag wat er nou speelde. Het enige wat Dr. Levitt voorstelde was om te spoelen via malone en rectaal. Ik gaf eigenlijk het antwoord dat ik twijfelde of dat ging helpen. Meteen schrok ik ook van mijn antwoord, want verdorie hij heeft wel je kind geholpen.
Rob was ondertussen heel chago en riep tegen Marc Levitt dat hij weg moest gaan. Ik moest het vertalen en ik zei:"He likes you very much." Hij begreep helaas dat dat niet de goede vertaling was hahaha. Maar Rob had wel een walvis voor hem geschilderd en toen Rob dat aan Dr. Levitt gaf kreeg hij eindelijk een lach. Op de vraag wanneer naar huis gaf hij geen antwoord omdat hij het echt niet kan zeggen. Maar boeken voor zondag... Weer een dag later dus.
Daarna gingen we dus inderdaad spoelen. En wat ik al vreesde.... Het helpt tot nu toe geen ene moer. Ze hadden gehoopt dat er lucht en ontlasting mee zou komen, maar van beide niks. Verdorie. Ik hoop nog maar op wonderen in de nacht. Op naar morgen weer een Röntgenfoto. En weer wachten. Help wie brengt mijn kinderen hierheen!!! Ach ik hou me nog maar even groot, want dat doet Rob ook. Geweldig ventje toch!!