Het was best een lastige dag vandaag. Zo'n dag tussen 2 dingen in. De spanning van de reis en waar je terecht komt is geweest, maar de dag van de opname en de operatie komt eraan. Vanmorgen waren we al om 6.30 wakker. De medecoach van de F2 belde al heel snel om te zeggen dat het team van onze Luuk gewonnen heeft met 3-2. Goed nieuws dus. En zo was het vanmorgen een uurtje al meteen skypen. Gijs heeft helaas verloren , maar Stan heeft gewonnen en had zelfs gescoord.
We kleedden ons maar aan en gingen eerst ontbijten. Er was nu niemand om het ontbijt klaar te maken, maar gelukkig vond ik nog ergens brood en een pot met pindakaas. Rob kreeg toch zijn eigen flesje voeding dus dat scheelt. Iedereen werd ook getrakteert op een pianoconcert van Rob, maar niemand stoorde zich eraan, omdat Rob het keurig zachtjes deed. Het was prachtig om te zien hoe hij vol overgave een "mooi"concert ten gehore gaf. Daarna ging ik Rob verzorgen en ging Rob even DVD kijken en ik zat lekker in het zonnetje voor open raam een boekje te lezen. Even ontspanning. Om 10 uur gingen we met een busje mee die ons naar een grote superstore reed in Covington Newport in de staat Kentucky. Dit is ook Cincinnati maar ze noemen het Greater Cincinnati omdat het in een andere staat ligt en buiten het echte centrum.
Het was echt een grote supermarkt en zo kon ik nog luiers kopen voor Rob en eten voor in het ziekenhuis en ook heerlijk weer aardappels, komkommers, erwten, brood, etc.
Om 12 uur gingen we weer naar het RMDH en ik besloot om lekker aardappels te koken voor ons 2 samen met wat erwten, want dat heeft Rob graag. Vandaag mag hij nog eten, dus vond ik het belangrijk dat hij goed at.
Ook waren er daarna mensen met honden die de kinderen mochten aaien en mee spelen. Gelukkig was er toevallig ook iemand bij die met een Nederlander was getrouwd en eindelijk hoorde Rob weer iets anders dan Engels en dat deed hem zichtbaar goed. Daarna was het weer even skype time. Ook opa kregen we deze keer te pakken en natuurlijk de kinderen. Ook een wasje gedraaid en lekker even buiten gespeeld. Rob vindt het heerlijk om hellingen af te racen. Wel vraagt hij de gehele dag de volle aandacht van mij en dat is soms best vermoeiend, want ik kan eigenlijk nog geen 5 minuten mezelf zijn. Maar ja. Dus besloot ik om naar boven te gaan om een DVD op te zetten en kon ik vast wat spullen voor het ziekenhuis bij elkaar zoeken en lekker nog even lezen. 18 uur was weer etenstijd. Ook heb ik nog met wat mensen gesproken over de gewoontes in het ziekenhuis. De spanning stijgt. Morgen om 9 uur naar het hospital.
De spreuk waar ik vandaag mee begonnen ben, is eigenlijk een trieste spreuk, die toch mooi is. Maar dat is de realiteit waar ik me nu in bevind. Gelukkig gaat het ook vaak wel goed en worden er dagelijks nog vele kinderen geholpen en gered. Op naar een gewoon of aangepast leven. Sorry voor het triest einde, maar het is niet anders. We zitten hier wel op een unieke plaats met kinderen over heel de wereld en uit heel Amerika en dat zegt genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten