vrijdag 23 april 2010

23-04 step by step.... Whole swollen

Gisterenavond was het weer eens zover. Zijn infuus was gesneuveld. Ze waren wel wat laat met dat op te merken, want zijn hand was 4 keer zo dik en ook zijn arm was al helemaal gezwollen. Ook zijn andere hand was gezwollen. De foto is van een dag erna, al iets geslonken dus kun je nagaan. We waren dus precies optijd met de picc-line. Want die kon nu mooi meteen gebruikt worden.
De nacht verliep iets beter al werd hij nog wakker van pijn. Ik gaf vanmorgen wel aan dat ik zeer bezorgd was over de pijn, want Rob kan nog niet eens bewegen omdat alles pijn doet. Ik ging eerst maar even eten in het RMDH. Daar even een ontbijtje. Ik sprak even met Corey en de andere nederlandse mevrouw. Corey is echt lief. Ze kwam me later in het ziekenhuis eten brengen. Wat een schat.
Nadat ik weer terug was (half uurtje) kwam de Nurse binnen. Ze had gebeld met de Nurse Pratitioner en zij had overleg gehad. Er werd een röntgen van zijn buik gemaakt.
Toen we Rob gingen wassen ondekte we ook dat Rob van onder helemaal opgezwollen was. Dit had ik nog nooit gezien. Er zou snel iemand langs komen daarvoor.
Het pijnteam kwam en ze besloten om Rob een ander medicijn te geven. Iets tussen morfinen en tramadol in (ik dacht toridol of zoiets)
Even later kwam Marc Levitt zelf binnen met zijn team. Op dat moment ging net de telefoon. Ik wist dat het John was want ik had gevraagd hem te bellen omdat de luidspreken van de computer het niet meer doet. Dr. Levitt pakte de telefoon op. Hij stelde zich voor als de secretaris van Rob. Hij vertelde dat Rob het goed deed en dat hij er goed uitzag. hahaha Toen zei hij wie hij was, maar dat had John allang door natuurlijk. Marc Levitt ga mij de telefoon en zei dat hij zo terug kwam.
Dat deed hij dus ook. Ik sprak mijn ongerustheid uit, omdat ik bang was dat het weer opnieuw begon. Hij begreep het wel, maar vertelde dat Rob echt meer tijd nodig heeft. Het is nog snel. Spina kinderen hebben meer pijn na een operatie. De x ray was goed. Alles zag er mooi uit. Zijn tube zat alleen te ver in zijn maag en is nu terug getrokken. Hij heeft me wel een beetje gerustgesteld. Morgen mag de tube er misschien uit en dan mag Rob misschien wat gaan drinken.
Rob heeft daarna 4 minuten in zijn rolstoel gezeten. Het deed hem heel veel pijn, maar dat zal iedere keer beter gaan.
Terwijl ik genoot van eten van Corey kwam er een child life medewerkster binnen. Zij bleek nederlands te spreken en je zag Rob eindelijk opknappen. Morgen komt ze met hem spelen. Het is weer fysio tijd en daar is Rob al helemaal niet blij mee. maar ja. Gelukkig gaf schilderen net de nodige afleiding om Rob iets langer in zijn rolstoel te houden. Maar na 15 minuten was het dan ook echt op. Je kunt echt goed zien dat alles opgezwollen is. Zijn hoofd en zijn handen zie je heel goed.
Terug in bed en heel kort erna viel hij in slaap. Dus ben ik maar zo links en rechts aan het skypen geslagen en had ik tijd om de weblog bij te werken.
Ook wil ik tante Bep en Ome Martien bedanken voor hun gulle bijdrage voor deze reis. Ik hoorde het vandaag van John. Echt superbedankt!!! En lieve kindjes van me. Bedankt voor het cadeautje voor Rob...

Geen opmerkingen: