12-04 Nog voorlopig een tijd gips

Hoeveel kan er nog tegenzitten vraag je je soms nog af. Om 8.30 opweg met de ambulance. Keurig optijd waren we bij de Röntgenafdeling. De foto's van zijn benen werden gemaakt. Toen ik het resultaat zelf zag, begon ik enorm te twijfelen over de stand van zijn benen.
Rob werd in een bed gelegd in zo ging ik met hem opweg naar de poli. Daar kwam ik René Wijnen tegen. Hij wilde graag bij de uitslag zijn van de foto's, dus moesten we hem op laten piepen. Ook de kinderarts wilde nog langskomen.
We hoefde niet lang te wachten en werden al vrij snel binnen geroepen. Helaas was papa er nog niet bij. Hij was onderweg. Papa was met Myrne een weekendje weg geweest naar Madrid. We hebben namelijk afgesproken dat degene die in groep 8 zit een weekendje met papa weg mag. En als je dit vroeg genoeg boekt, dan kost het vliegen helemaal niks. Helaas kwam het nu eigenlijk heel slecht uit, maar met het oog op de komende weken, vond ik dat ze moesten gaan, want het wordt zwaar genoeg.
Ik hoorde ondertussen de orthopeed met René staan te praten, en wat ik opving klonk niet hoopvol. Toen ze binnenkwamen werd dit eigenlijk al snel helemaal duidelijk. De benen van Rob vertoonde wel botvorming, maar maar een heel klein beetje. Ook waren zijn 2 botten (tibia) verkeerd gegroeid. Zijn benen zouden opnieuw gereduceerd moeten worden en dan opnieuw ingegipsd. Tja en toen kwam René weer in beeld. Hij kreeg toen zijn twijfels of de operatie in Cincinnati wel door moest gaan. Hij stuurde snel een sms naar Ivo de Blaauw die daar is. Er werd even overlegd hoe het gips dan aangelegd moest worden. Alleen bovenbeen gips genoeg? Dan zou er nog een kans zijn dat het door zou gaan. En de vliegmaatschappij moest dit goed keuren en alles moest dan vandaag nog gebeuren. Eigenlijk was er voor dat laatste geen plaats, maar na enig aandringen, kon het om 13.45. Wel wilde iedereen er weer bij zijn.
Oké wachten dus.
Rob en ik werden in een kamer gezet en meteen erna kwam de kinderarts. Zij vond Rob gelukkig al weer wat opgeknapt en dat is ook zo. Sinds de ciproxin knapt hij zienderogen op. Toch nog goed nieuws dus. Ondertussen arriveerde papa en Rob knapte ter plekke nog meer op. Een stalende glimlach en een dikke knuffel.
En toen was het 2 uur wachten. Even wat koffie en wat eten. En ondertussen Annet gebeld om te regelen of Rob met gips mocht vliegen. Als snel werd duidelijk dat dat niet mocht. Toch maar een brief regelen van de orthopeed dat er geen extra risico is.
Om half 2 naar de gipskamer. Orthopeed dr. Tichelaar kwam er ook bij en René Wijnen arriveerde ook al snel. Zijn gipsbroek werd doorgezaagd. Een paar hele dunne beentjes het resultaat. Je zag ook meteen dat zijn stand niet goed was. Dr Tichelaar ging dr. Hosman erbij halen en zo stond er een heel delegatie artsen aan zijn bed. Ondertussen hielden John en ik zijn beentjes vast, want die waren echt instabiel. Ze konden zo bewegen op een plek waar dat normaal niet kan.
Zijn benen werden rechtgezet en er werd echt gips omheen gedaan. Tot zijn bovenbenen.
Dr Hosman baalde echt want de kans dat dit zou gebeuren is zeer klein, maar ja alles wat zeer klein is, gebeurt blijkbaar toch bij Rob.
Hij vertelde dat dit nog lang kon duren en dat een nieuwe operatie niet uitgesloten is. Hij vond dat de buikoperatie door moest gaan en dat de we de benen maar even moesten laten voor wat het was. Kortom we moesten minnen en plussen. En dan heeft de buik nu even voorrang. Het was kieze tussen kwade....
Rob werd ingegipst en René stuurde dr. Tichelaar weg voor die brief voor air France en René regelde de röntgen. Ze hebben werkelijk fantastisch gehandeld met 4 man sterk. Ongelooflijk wat er weer voor tijd is geinvesteerd in Rob. Dat deed ons erg goed.
Op naar de Rötgen en dr Tichelaar was er alweer bij. Gelukkig lijkt de stand van de benen nu wat beter. Daarna gingen we nog naar René op de poli. Helaas had hij nog geen definitief groen licht uit Cincinnati dat ze Rob zo willen opereren, maar het leek hem niet zo'n groot probleem. Dat horen we later.
Rob genoot ondertussen dat hij eindelijk weer kon zitten. Op de gipskamer hebben ze ook nog een plank in zijn rolstoel gemaakt. Heb ik de chirurg tenminste ook nog ooit een plank zien doorzagen, maar laat hem maar opereren, want echt succesvol was het niet (geintje René)
Rob vond het echt heerlijk en glimlachte van oor tot oor. Annet belde ondertussen dat de vliegmaatschappij nu accoord is. THANKS!!!
Hup in de auto en weer naar huis en eindelijk met de auto en niet met de ambulance en dat vond Rob helemaal fantastisch!!! Wat een kanjer toch!!!
En verder wil ik René en de orthopeden heel hartelijk bedanken voor wat ze vandaag hebben bereikt en hebben gedaan voor ons. Super!!