14-04 We're in Cincinnati.

Het was al vroeg uit de veren vanmorgen. Om 3 uur maar opgestaan en even een bakje koffie. Om 3.30 alle kinderen uit bed en hup in de auto naar Dusseldorf. We arriveerde daar om 5.15. Keurig optijd dus. Nog even gezellig met z'n allen iets drinken, maar het afscheid kwam toch. Tja en dat kost even wat tranen. 14 Dagen zonder man en kinderen oeps...
Om 6.30 arriveerde de assistentie die ons naar het vliegtuig begeleiden. Dat ging gemakkelijk. Ook bij de douane niet zo veel problemen. Het blijft lastig met zo'n rolstoel, want dan wordt alles extra nagekeken, maar het was zo gebeurd. We werden als eerste in een busje gezet en mochten ook als eerste het vliegtuig in. Helaas moeten we extra lang wachten. Ruim een half uur te laat ging het vliegtuig opweg naar Parijs. Maar niet getreurt, want toen we in Parijs weer landde na een slechte wiebelige landing had ik nog ruim 1 uur en een kwartier. Helaas geen assistentie nu want die hadden geen tijd. Uiteindelijk hielp 1 stewardess me met de weg uitleggen want Parijs is echt groot.Uiteindelijk kwam ik bij een terminal waar ik blijkbaar via een bus naar een andere terminal werd gereden. Nou hulp was er helemaal niet meer en die mensen die erwaren weigerde om te helpen. Uiteindelijk heb ik 1 passagier bereid gevonden om de rolstoel in de bus te helpen. Ook bij het uitstappen weer iemand laten helpen. De mensen daar deden niks. Alles maar zelf uitgevogeld hoe dan verder, want met een rolstoel moet je dus steevast andere wegen nemen. Na veel gezoek kwam ik 1 uur voor vertrek, bij de terminal. Nou en toen begon nog mogelijk meer ellende. Op één of andere manier mocht iedereen erdoor. Onze bagage werd eraf gehaald en we mochten alleen wachten. Niemand die iets zei. Een kwartier voordat het vliegtuig moest vertrekken, raakte ik toch een beetje in de stress en vroeg nogmaals waarom ik steeds moest wachten. Er moest blijkbaar vanalles geregeld worden en ook moest er politie komen. Standaard proceduren??? Waarom vroeg ik. Omdat hij niet kon lopen met gips. Toen ik zei dat ik hem kon dragen, keken ze me aan alsof ze het in Köln hoorde donderen. Echt waar??? Toen ging het allemaal ineens wel. Bagage op de band Rolstoel erdoor. Alles fouileren. Ook kwam daar ineens assistentie dat we moesten rennen. Wat een mensen daar en zo onvriendelijk en onbehulpzaam. Flink rennen en net op tijd na nog een hoop vragen vlak voor het vliegtuig waar ik door al dit gedoe ineens niks meer van verstond.
We zaten nog maar net of het vliegtuig vertrok. Even werd het me te veel. Maar ja.
In dit vliegtuig waren ze ook ineens helemaal anders. Super behulpzaam en supervriendelijk. We kregen heel vaak drinken en ook 2 keer eten. Rob was heel moe van dit alles dat hij lekker even 2 uur sliep in het vliegtuig. Eerlijk gezegd kroop op een gegeven moment de tijd voorbij. Maar Rob deed het geweldig!!! Hij zat heel lief te kijken en gaf geen krimp. Helaas liep zijn stoma heel hard, maar bij het zakje legen, kwam er keurig een steward(es) die een deken omhoog hield en erna alles weggooide voor ons. En zo vlogen we dus ongeveer 10 uur. Het was vermoeiend maar met af en toe een hazenslaapje hield ik het ook wel vol. De vlucht verliep soepel. Bijna geen turbulentie. En Rob vond het op het laatst nog niet lang genoeg. De landing verliep soepeltjes. Amerikanen zijn echt behulpzaam. Iedereen was bereid om mij te helpen. Wat een super mensen. We moesten nog wachten tot de rolstoel er was en toen konden wij weer als laatste het vliegtuig verlaten. De piloot bood zijn hulp verder aan en zo liepen we door de eerste controle. We hadden in het vliegtuig allerlei papieren moeten invullen en die werden nagekeken. Ook vingerafdrukken genomen en een foto. Allemaal in orde. De Piloot bleef ons keurig helpen. En ja hoor wat was de volgende tegenslag.... Juist alleen mijn koffer was niet gearriveerd.... Story of my life. Maar iedereen was heel lief voor mij, want in die koffer zitten veel verzorgings spullen. Gelukkig heb ik in mijn handbagage spullen voor 2 dagen in zitten, maar niet voor veel langer. Maar we werden van alle kanten geholpen. Toen moesten we voor de 3de keer door die bagage controle. Maar deze keer was het allemaal anders. Iedereen was gewoon aardig. Ze hadden volgens mij ook allemaal een beetje medelijden, want iedereen weet waarvoor je komt (staat in je papieren) en mijn koffer was zoek. Maar wederom is het verbazenwekkend hoe die Amerikanen je dan helpen. En zo super vriendelijk. Toen we wederom waren goedgekeurd, kwam er een purser met een super fijne mededelinge. Ze hadden mijn koffer opgespoord en deze komt waarschijnlijk vanavond of anders morgenvroeg in het hotel aan. Wat een opluchting. De piloot liep nog met me mee naar de vermiste bagagebalie. Ook ging hij voor mij de man zoeken van het ziekenhuis die ons kwam ophalen en al snel kwam hij met hem terug. Wat een geweldige man door ons zo te helpen. Echt super.
Alles werd geregeld en even later zaten we in de auto opweg naar het hotel. Een strak blauwe lucht en heerlijk warm weer. Bij het hotel aangekomen, voel je de vermoeidheid goed. We werden naar de kamer gebracht.
Rob en ik zijn maar even naar de Mac Donalds gelopen om wakker te blijven, want het is hier toch 6 uur vroeger.
Nu zitten we dus uitgeteld op de kamer. Even lekker met papa geskyped.
Op naar morgen. Waarschijnlijk even bijkomen en niet veel doen. We zijn er.. En dat telt. Eerste indruk van Amerika... Dat is wel duidelijk. Supervriendelijk en behulpzaam. Maar nu total loss