16-04 That I shall say good night till it be morrow

Zo eindelijk is het me ook gelukt om weer foto's op de weblog te zetten. Gisterenavond zijn we echt als een blok in slaap gevallen. Blijkbaar heeft ook iemand mij een paar keer proberen te bellen, maar zelfs daar ben ik doorheen geslapen. Pas om 7 uur werd Rob wakker. Helemaal dus al gewend aan de Amerikaanse tijd. We hadden tijd genoeg, want het ontbijt werd pas om 9 uur geserveerd. Het wordt eten wordt steeds verzorgd door iemand anders bv. Delta airlines, andere vliegmaatschappijen, churches etc. Geweldig gewoon.
Het was weer een redelijk Amerikaans ontbijt, maar gelukkig lagen er ook normale sneeën bruinbrood bij. En met wat ei smaakt het toch nog goed. Lekker koffie erbij en zo begint je dag goed. Zoals je op de foto ziet kwamen Elmo en Groofer van sesamstraat op visite. Schitterend om te zien hoe alle kinderen daarop reageren. Rob vond het in het begin nog eng, maar zoals jullie zien was hij op het laatst toch goede vriendjes met Elmo en Groofer. Daarna gingen we weer lekker naar buiten. De temperatuur was goed en Rob vond het wel goed zo.
Om 12 uur was het alweer tijd voor de lunch. Een tosti lag er ook bij, alleen Rob at niet zo veel, maar hij dronk gelukkig goed. Daarna was het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Binnen 5 minutenn waren we er. Gelukkig was er weer iemand zo vriendelijk om met ons mee te lopen naar de juiste plek. We werden zeer vriendelijk begroet en we werden definitief ingeschreven. Rob vond ondertussen al dat Engels weer helemaal niks en keek iedereen weer heerlijk chagrijnig en boos aan.
Gelukkig was er 1 jongetje van 5 jaar die vol hield en Rob even met zijn trein liet spelen, en zo leerde ze elkaar over en weer wat nederlands en engels. Mooi om te zien hoe snel dat bij die kleine mannekes gaat.
Al vrij vlug werden we binnen geroepen. Eerst kwam er een Nurse en zij vroeg de gebruikelijke dingen rondom de opname zoals medicijnen en allergieën. Daarna kwam Christie Stewart even binnen. Zij is de social worker en met haar heb ik regelmatig mail contact gehad en het is altijd leuk om een gezicht erbij te zien.
Daarna kwam Ivo de kamer binnen. Eindelijk iemand die Nederlands sprak. Toch wel een opluchting, want van al dat Engels word je soms heel moe in je hoofd. Er kwam ook een andere surgeon (chirurg) bij en die luisterde ook even mee naar het verhaal. Eigenlijk was hij toch wel heel bezorgd over het resultaat. Ook hij is bang dat zijn hele colon (dikke darm) pijnlijk is. Maar ook hij is er van overtuigd dat we het wel moeten proberen. Want ook hij had er nog nooit van gehoord dat een colostoma pijn doet. Tja Rob blijft uniek.
Snel erna kwam Marc Levitt binnen. Vrolijk als altijd als ik hem gezien heb. Ook hij vindt dat we dit moeten proberen, want de fistel onderin moet sowieso weg en dus gaan we ervoor. Alleen dat hele hoge gips dat is eigenlijk wel een probleem. Marc Levitt belde met een orthopeed nadat ik had moeten uitleggen wat er precies is geopereerd en wanneer. Was ik even blij dat ik de latijnse termen nog kende, want de dokterstaal is overal hetzelfde. Dus een osteotomie van de tibia naar exorotatie waarbij de fibula ook is doorgenomen. Zo klink ik nou slim of niet hahahaha, lekker verwaand niet dan...
Er is een mogelijkheid dat nu tijdens de operatie het gips eraf moet. En wat er dan met zijn benen gaat gebeuren. Het is een groot risico, maar we hebben geen keus, want Rob kan zonder die buikoperatie toch niet genezen. En als het nodig is dan roepen ze de orthopeed er gewoon bij. Maar of de verzekering daar nou zo blij mee is. Maar dat is voor latere zorg.
Rob heeft ondertussen ook nog een schitterend filmpje gemaakt van Ivo en Marc Levitt. Die 2 hebben schitterend meegespeeld en het is een heel grappig en mooi filmpje geworden. Een mooie herinnering voor later.
Na nog even met Ivo de Blaauw te hebben gepraat, verlieten we het ziekenhuis. Wel moesten we even wachten want er was net een korte maar hevig onweersbui losgebarste. Maar na 10 minuten scheen de zon weer en was het lekker benauwd.
In het RMDH zijn we maar naar de kamer gegaan. Lekker even geskyped met Nederland. Altijd zo fijn om toch even je kinderen en man te zien, want verdorie wat missen Rob en ik ze toch. Daarna heeft Rob even een DVD gekeken en om 18 uur was het weer etenstijd. Een taco met gehakt en sla en Rob at het heerlijk smakelijk op. Wat doet hij het toch fantastisch. Daarna heb ik hem gewassen en was het weer bedtijd. Gewoon om 19.30 naar bed. In Nederland is het dan al 1.30 en al zaterdag, terwijl het hier dan nog vrijdag is. En dan snap je de titel ook weer. Het hele huis staat hier vol spreuken, dus titels genoeg voor de komende dagen...