14-05 Afkickverschijnselen, Rob is erg moe

Soms ben je zo ongelooflijk moe dat je werkelijk door alles heen slaapt. Ik heb geen piepje of belletje gehoord terwijl die de hele nacht hebben gegaan. De afgelopen dagen zijn dan ook erg slopend geweest. Ook Rob heeft overal doorheen geslapen. Vanaf 6 uur werden we wel wakker van de bellen van de infuuspompen.
Rob heeft vandaag een stuk minder praatjes dan gistermiddag. Hij ziet dan ook erg bleek vandaag. Zijn boterham ging er niet helemaal in en drinken is weer een ramp.
Verpleegkundige Jos en in gingen Rob maar eens een keer goed wassen want dat was wel fijn na deze dagen. Het is allemaal nog wel pijnlijk, maar wel wat beter. Ook lekker een schoon bed en Rob ligt er weer heerlijk bij.
Dr. Van de Ven kwam langs. Ook hij zag dat Rob bleek was en een beetje tam was. Het zijn vermoedelijk de afkickverschijnselen. Misschien gaan ze toch te snel met de morfine. Hij zei ook het is bijna cold turkey. Rob slaat dan ook soms wartaal uit en zweet enorm. En dat is toch wel een kenmerk ervan. Ze gaan nu overleggen.
Hopelijk mag de TPV vandaag ook naar beneden en de sonde omhoog. Ze doen het echt rustig aan en ik moet zeggen dat ik daar blij mee ben. Ivo de Blaauwe heeft goed werk gedaan. Tja ook hij kent Rob inmiddels heel goed.
De dag verliep verder rustig. Er kwam nog een anaestesist langs en hem leek het verstandig om alles zoals het nu staat zo te laten. Rob ligt er nog te stil bij en bij de minste of geringste beweging heeft Rob nog echt pijn.
Het enige wat gaat veranderen is de voeding. De TPV gaat van 40 naar 20 en vanavond naar 10. Daarnaast gaat de sonde aan op 40 (om 8 uur vanavond).
Zijn infuus sneuvelde vandaag ook maar gelukkig heeft Rob zijn broviac nog. Rob heeft verder geslapen van 13.30 tot bijna 16 uur. Hij was echt helemaal uitgeput.
Straks komt John met een paar kindjes.
Nadat Rob had geslapen, was hij even wat beter. Weer werd hij badend in het zweet wakker. De wartaal die hij af en toe uitslaat is ook vreemd om naar te luisteren. Soms beangstigd je dat ook een beetje. Angst zit er trouwens toch bij mij. Zo'n onderbuik gevoel....
Maar eerst hier doorheen komen, lieve Rob.
Al zoveel doorstaan
steeds opnieuw
moet je weer door vele fases heengaan
operaties, herstellen heel veel pijn
veel kunnen we niet doen
als er alleen maar voor je zijn
Je snoetje zit bleek
Dan ineens is er weer kleur
Zo moment waarop je weer wat beter leek
Maar dan trekt de kleur weer weg
En komt er weer iets anders terug
Ja jongen je hebt vaak zoveel pech
Maar zovaak ook weer verschijnt je mooie lach
maar heel even zie ik bij jou tranen
Ik ben zo trots dat ik je mama wezen mag

Sorry dit kwam zomaar ineens in mij op. Het is ook zo apart allemaal. Die trein die al 3 1/2 jaar doordenderd en waardoor het net lijkt of het gewone leven niet meer bestaat.
Rob is inmiddels inslaap gevallen. TPV staat op 20. Sonde op 25 en die kan nog niet naar de afgesproken 40 want nu al heeft Rob af en toe flinke krampen.
Op naar morgen. Luuk doet morgen de communie en ik kan er niet bij zijn. Arme Luuk...
Maar hij ziet er morgen vast fantastisch uit!! Hij heeft zo'n mooie kleren. Ik maak morgen in het ziekenhuis wel een foto en dan zien jullie het morgen allemaal wel.

John was nog gezellig even hier met Stan en Luuk en Rob genoot ervan en ik ook. Nog even een potje tafelvoetbal. Sorry Stan voor de ruime overwinning!! hahaha
Rob moest erg huilen bij afscheid, maar na de belofte dat papa morgen terug komt was het oké. Rob was erna erg uitgeput. Nee veel hebben kan hij niet... Komt wel.