Heerlijk om gisteren weer met 8 aan tafel te zitten. Gewoon een normaal leven. Nou ja voor ons dan normaal leven. Een leven met een kind met beperkingen met veel verzorging en zorgen...
Die ziekenhuistijd is best vermoeiend. Er zijn mensen die denken dat ik lekker uit kan rusten daar en me daar lekker laat verwennen, maar ik kan zeggen, die hebben het echt ontzettend mis. Fysiek rust je uit maar nog maar ten delen. Mentaal moet je erg sterk in je schoenen blijven staan. Het is niet alleen de zorgen om je erg zieke kind en het steeds moeten meedenken over het hoe en wat, maar ook de zorgen over je andere kinderen, die het zwaar hebben thuis en waar je zo weinig voor kunt doen op afstand.
Maar dat zit er nu op, voor zolang als het duurt.
Vandaag weer allemaal de hectiek van de normale dag in. Zorgen dat alle kinderen weer met volle buik en volle broodtrommels naar school gaan. Rob verzorgen, Wiese aankleden en haar haartjes netjes en op naar school. Ja Rob ging gewoon naar school, want juist nu is het belangrijk om meteen alles weer op te pakken.
En Rob werd hartelijk ontvangen door alle kinderen, ze waren helemaal blij om hem weer te zien en dat doet je goed.
En thuis... daar is genoeg te doen. Maar eerst met Wiese samen naar het dorp naar de apotheek om alles op te halen voor de verzorging van de broviac. Maar dat is zo specifiek dat ze dat niet hebben. Maar ze waren daar zo aardig om alles voor mij in het ziekenhuis te bestellen. Echt super.
Om 12 uur naar school om Rob te halen en natuurlijk ook Gijs en Luuk en voor die 2 was het helemaal leuk, want dat was weer even geleden.
's Middags bleef Rob thuis, dat leek ons nog verstandig, maar sowieso had hij verhoging. Rob geniet ervan om thuis te zijn al vindt hij het moeilijk om soms weer dingen te moeten delen met zijn zus. Dat moet ook weer geleerd worden.
Ik gebruikte de middag om een start te maken met 7 weken achterstallig administratie werk. John begon aan het eten zodat ik nog wat door kon werken en daarna met 7 aan tafel (Myrne had voorstelling op school).
Helaas is Wiese wat ziek en net toen ik Luuk naar het voetbal had gebracht, spuugde zij alles uit.
Rob ging optijd naar bed en zijn hond ging aan het infuus. Dat zijn nu de dingen waar hij nu erg mee bezig is. De hond heeft een lange lijn en zijn infuuszak hangt aan de muur. Ook een manier van verwerken.
Je ziet het... Life goes on.
Allemaal bedankt voor de kaartjes, mailtjes, sms-jes, visites en andere manieren van belangstelling! Super bedankt...
1 opmerking:
Geniet allemaal van het weekend. Heerlijk allemaal thuis en waarschijnlijk genoeg te doen op de voetbalvelden!
liefs van Chris, Peggie en Faya
Een reactie posten