02-02 morgen naar Nijmegen

Gisteravond was verpleegkundige Marli nog zo lief om even met mij te praten. Het is namelijk heel moeilijk om om te gaan met onduidelijkheden waar niemand iets aan kan doen en niemand debet aan is. De emmer stroomde helemaal over gister en die lieve Marli zei dat ik mijn hart moest volgen en mij dat niemand kwalijk zou nemen. Ik was erg bang dat ze zich hier beledigd zouden voelen terwijl ik ze juist erg dankbaar ben. Allemaal hebben ze hun best gedaan voor ons.
Na een goede nacht stond ik weer opgewekt op, want dat gesprek had vele duidelijk gemaakt. Dr. Brackel kwam al snel dat er nog geen duidelijkheid kwam uit R'dam. En zijn teen is gewoon nog roze en wat dik dus nog niet rustig te noemen.
Na het spoelen kwam de arts assistent langs. Hij vroeg mij letterlijk wat ons het verstandigst leek nu eigenlijk duidelijk is dat we sowieso tot 14 februari moeten blijven. Voor Rob is het namelijk erg moeilijk nu het het 3de ziekenhuis in 3 weken is en daardoor is hij vaak boos en chagrijnig. En misschien is het Radboud dan toch een betere plek om het zo emotioneel te beschermenIk benadrukte nogmaals dat het niet aan hier lag want ze zijn allemaal zo lief, maar het is gewoon zo complex. De arts ging overleggen met dr Brackel. Onderwijl kwamen Gigi en Sproet de boel een beetje opvrolijke. Papa en Wiese waren er ook, want vorige week hadden we Gigi en Sproet een gebakje beloofd. We hebben weer ontzettend gelachen.
Na het leuke bezoekje kwam Dr Brackel ons halen voor een gesprek. John moest naar huis dus ging ik alleen mee. Dr. Brackel had contact gehad met Nijmegen en besloten was om ons over te plaatsen. Misschien moet er namelijk nog meer gebeuren met zijn teen en het begin traject is daar ingezet en er is geen vergelijkingsmateriaal. Ook hun zien dat het voor Rob beter is voor zijn gemoedstoestand om nu naar het Radboud te gaan waar hij veel meer bekend is om hem emotioneel te kunnen begeleiden. Er viel veel van mij af nu de knoop werd doorgehakt. Nogmaals wil ik benadrukken dat het niet aan het ziekenhuis ligt, want ze zijn echt heel goed voor ons geweest. Super super bedankt allemaal voor alles!!!
Morgen komt de ambulance rond 9.30. Toen dr. Brackel het nieuws aan Rob ging vertellen verscheen bij Rob een brede glimlach op zijn gezicht en dr. Brackel kreeg een dikke knuffel en dan weet je dat je er goed aan doet.
Weer eten en even rustuurtje. Daarna kwamen Bart, Julia en hun moeders op visite. Rob genoot ervan om klasgenootjes te zien. Hij ging dan ook helemaal uit zijn bol. Ook Ellen en Ilse kwamen Rob met een bezoekje verblijden en Rob had een geweldig uurtje!!
Daarna ging Rob met de PM-er naar de speelkamer en ik ging nog even op gesprek bij de kinderpsychologe. Ook zij vond de keuze heel verstandig. Even aan Rob denken nu.
We hebben ook besloten om verder te praten als Rob weer thuis is, want deze lange opname zal best nog zijn weerslag hebben op Rob.
Nadat we ons dagelijkse ijsje hadden gehaald, was het alweer avond. Papa, Myrne en Wiese kwamen even langs om wat spullen en de rolstoel te halen. Myrne had vandaag een moeilijke dag op school en heeft onder de les een mooi gedicht over Rob geschreven, dat me enorm ontroerde. Misschien kan ik het nog wel eens op de blog zetten.
Een heleboel spullen vast gepakt en mee naar de auto gebracht. De laatste nacht hier. Weer naar een ander ziekenhuis. Moeilijk, maar beter voor Rob. Nogmaals afdeling 12 west bedankt!! Jullie waren echt heel lief en hebben enorm goed geluisterd naar ons. Thanks...