Gisteravond alsnog naar het Radboud gegaan. Dit omdat we hoorde dat Rob als om 9 uur aan de beurt zou zijn en om nou in alle vroegte te vertrekken en zo Rob onrustig te maken... Geen goed idee. Om 18.30 waren we zodoende al op de plek van bestemming. Een intake-gesprek was overbodig.
We namen natuurlijk wel een aantal zaken door, zoals wat er nou precies stond te gebeuren.
Wel hoopte ik dat het mbt de anaestesie goed was geregeld. Ik had namelijk contact gehad met Masja over hoe we de anaestesie aan zouden pakken.
En dit bleek volgende dag goed geregeld. Eerst werden er om 7 uur speciale pleisters geplakt om zijn handen te verdoven. Om 8 uur werd er een infuus gezet. Dit omdat Rob dus absoluut geen kapje wil. Het infuus zetten vindt hij niet fijn maar het is altijd wel te doen. Wel even strak vasthouden.
En toen was het wachten dat we naar de OK konden. Om 9.30 was het zover. De anaestesist kwam meteen naar ons toe. Rob werd nu meteen naar de OK zelf gereden en niet eerst naar de voorbereidings wachtkamer. Er waren nu maar 2 man in de OK en de anaestesist bracht hem meteen in slaap zonder poespas. Zo ging het fantastisch. Nog even snel op de gang René Wijnen gesproken en weer wachten.
Na 15 minuten kwam de kinderchirurg alweer naar mij toe. Hij vond het nu soepeler aanvoelen. Dat dacht ik al want de laatste 3 dagen ging het spoelen wat beter, terwijl de dagen daarvoor het 1 drama was. René wil over 2 weken deze behandeling toch doorzetten. Ik vertelde eerlijk dat wij heel sceptisch zijn. Ik uitte ook mijn twijfels over de behandeling, maar ging verder accoord.
Als Rob fit is mogen we meteen naar huis. Op de vercouver kwam Rob deze keer vrij snel bij en al vlug mochten we naar de afdeling. Inpakken en wegwezen, tenminste dat was afgesproken.
Maar Rob heeft nu enorm veel pijn en we kunnen nu niet naar huis. Dit was niet ingecalculeerd. Niet te geloven maar hij gilt het af en toe uit. Gelukkig valt hij tussendoor nog wat in slaap. Maar wat nu... Ik weet het even niet meer. Maar de diagnose van voor de vakantie ben ik nog niet vergeten. We zijn ondertussen weer een andere weg ingeslagen, maar ik ben bang dat dat niet goed is en juist averechts werkt. Misschien is dit verhaal te voorbarig. Ik hoop het. Ach even slapen en straks weer beter toch???
20.00 uur. Niet te geloven maar we zitten nog steeds steeds in het Radboud. Even leek Rob op te knappen, zeker nadat ze hem een middel tegen misselijkheid hadden gegeven. Maar al snel was het weer helemaal fout. Zweten en pijn. Ineens zag ik René Wijnen lopen en ik ging meteen naar hem toe. Hij zei infuus eruit en proberen Rob te laten zitten. Uitgerekend toen René Wijnen er was besloot Rob om maar net te doen of er niks aan de hand was. Maar de chirurg was de kamer nog niet uit of Rob had het weer helemaal gehad.
Het zitten was helemaal foute boel. Ook pedagogisch medewerkster Liesbeth zag het en zij zei dat we niet verder mochten gaan.
Rond 17.15 kwam René Wijnen weer terug en vroeg hoe het ging. Nou het was helemaal niks en gelukkig zag hij het ook. Hij stelde voor om te blijven. Tja en daar had je dus niet op gerekend. Morgenvroeg wordt er zo snel mogelijk een neuroloog bij gehaald. Dan zitten we waarschijnlijk weer op hetzelfde spoor dan voor de vakantie.
En dan te weten dat ik voor de ok en na de ok mijn twijfels tegenover René heb geuit. Twijfels die weer bewaarheid worden. Nu slaapt Rob gelukkig. Morgen weer een dag...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten