14-10 Soms word je er wanhopig van

Je hoopt natuurlijk dat de nieuwe medicijnen helpen. Dat zou een dubbele operatie schelen, maar ik merk er eigenlijk helemaal niks van. Overdag gaat het dan wel weer wat beter, maar dat mag ook wel. Voor de laatste OK kon Rob redelijk normaal functioneren, mits hij zijn pijnstillers op tijd kreeg.

Nu gaat het nog steeds niet zoals van te voren, en dat zou je na een week toch wel weer verwachten. Voor de middag gaat Rob wel weer naar school. Daar gaat het gelukkig goed genoeg. 's Middags moet ik hem echt wel thuis houden, want dan heeft hij het helemaal gehad. De rest van de middag zit Rob dan rustig op de bank en valt af en toe in slaap.

Maar het spoelen blijft een regelrechte ramp. Het is tot nu toe alleen gister redelijk gegaan, maar vanmorgen was het zo'n drama. Rob heeft erg veel pijn. Ik word er zo langzamerhand echt wanhopig van, want het is niet meer om aan te zien. Die medicijnen moeten na 1 week toch iets doen denk je dan. Maar nog helemaal niks. Het lijkt alleen maar erger te worden. Ik hoop nu dat ze maandag zeggen dat Rob woensdag al aan de beurt is, want hij staat dan toch op het OK programma voor de dilatatie. Kunnen ze meteen een tijdelijk stoma plaatsen, want mijn besluit staat vast. Je weet nooit of het goede oplossing is, maar zo kan het ook niet langer. Dit kind heeft zoveel pijn, en dat wil en mag ik niet accepteren.

We klojen nu nog maar even door met alles (ook met onze niet aangepaste woning, want de gemeente begrijpt er nog steeds niks van), maar we zijn de wanhoop bijna nabij....
Om dit verhaal nog leuk te maken, heb ik nog maar wat leuke foto's toegevoegd. De eerste is met Bas Roorda, de tweede met Stef Nijland en de derde met Cassio Ramos. Leuk hè.