27-10 De aanhouder wint!!

Gisteravond werd het er niet minder op met de pijn. Sterker nog het was regelmatig gillen. Zelfs de verpleegkundigen vonden het niet normaal meer. Ik wilde eigenlijk nog maar 1 ding. Geef Rob tramadol. De kinderarts werd gewaarschuwd. We mochten tramadol starten als er tenminste in het medisch dossier niet expleciet stond vermeld dat het niet mocht. En wat schertst mijn verbazing... Er bleek inderdaad te staan: GEEN TRAMAL. Onbegrip van mijn kant want waarom dat nou weer. De verpleegkundig zei bij de volgende aanval aan de bel trekken dan ga ik bellen. Nou dat was 10 minuten later (het was inmiddels 22.15 uur). De kinderarts zou langs komen. Maar zoals gewoonlijk waren er nog ergere dingen en we moesten wachten en wachten. De halve nacht ging het zo door. Rond 2 uur bleek de kinderarts op de afdeling geweest te zijn, maar we mochten geen tramal (tramadol) starten. Zowat stoom uit mijn oren, maar je staat machteloos. Na wat aandringen kreeg Rob dan uiteindelijk zijn diclofenac eerder, zodat we in ieder geval nog even konden slapen.
Weer een korte nacht en dan lopen de emoties nogal op. Gelukkig is er altijd eenn lieve verpleegkundig en een superlieve Masja die naar je luisteren. Zij zeiden ook dat we de pech hadden dat René Wijnen op vakantie is, want hij zou het meteen begrijpen. Rob moest van Antoinette gezichtjes aanwijzen. "Rob hoe voel je je nu". Hij wees een lachend gezichtje aan. "En Rob hoe voel je je als je de pijn hebt". Rob wees een heel huilend gezichtje aan. Ontroerend om te zien.
En blijkbaar heeft dat de doorslag gegeven. Want eindelijk mogen we de tramal opstarten. Jammer dat je er zo voor moet vechten. We hebben zoveel ervaring hiermee, maar blijkbaar is er altijd iemand die net weer iets anders wil proberen. Maar ja. De aanhouder wint. En nou kan Rob op de been komen.
Masja kwam even met Rob spelen en een heel mooi spiegelhart voor mama werd in elkaar geknutseld. Opa Pieter kwam ook nog op bezoek en net op tijd, want mijn kant-en-klaar maaltijd was zo groot dat opa en Masja ook mee konden eten. En niet te geloven, het was nog lekker ook.
Om 14.15 kwamen John met de kinderen. Zo fijn om ze allemaal weer te zien. Myrne ging bij opa logeren, dus zij ging al snel met opa mee.
Op de tweede verdieping kwamen er wat konijntjes, en dus met de kinderen en Rob in zijn bed er naar toe. Een konijn werd op Rob zijn bed gezet en dat was geweldig om te zien. Hij probeerde om zelfstandig te zitten, maar dat was nog te veel. Maar de kinderen genoten volop. Heel mooi om te zien. Daarna gingen we weer terug naar de kamer. Nog lekker even was spelen, en rond 17 uur ging ik voor de kinderen lekker een broodje smeren. Zo leuk om weer lekker even met je gezin te zijn en samen te eten.
Maar helaas moesten ze ook weer weg. Snik.
Op de tramadol lijkt Rob het goed te doen. Geen gegil meer. Nu langzaamaan herstellen. De verzorging kan ik helemaal zelf, dus dat is geen beletsel om hem hier te houden, maar hij moet echt kunnen zitten, en dat is nog niet mogelijk. Daar gaan we morgen aan werken.