20-05 een inerverende dag...

Na een goede nacht zagen we buiten al vroeg de zon schijnen. Voor veel mensen wordt het dan een fijne dag. Helaas kon dat voor ons niet echt gezegd worden. De ochtend begon wel leuk. Juffrouw Truus kwam namelijk bij Rob op visite. Ze speelde samen een heel leuk spel en Rob die won uiteraard!!!
Will de verpleegkundige kwam vertellen dat we gingen starten met de sondevoeding. Later die dag zou de sonde ingebracht worden. Net toen ik een broodje had gehad, kwam chirurg van Tuyl vertellen dat ze nu ging beginnen met de hegars om de darmen op te rekken. Oeps snel tramadol en de spoelspullen klaar leggen, want het was de bedoeling dat we gingen oprekken net voor het spoelen.
Ze begon met hele dunne hegars en bij een iets dikkere voelde ze al weerstand. Ze had dat alleen nog niet verwacht. Het was dus nauwer als dat ze verwacht hadden. Bij een bepaalde maat moest ze echt stoppen. Meteen daarna maar spoelen, maar helaas met heel veel pijn. En dat moet ik dan morgen zelf doen...
Even bijkomen, maar daarna was het al tijd om de sonde in te brengen. Masja kwam met een pop en Rob deed zijn dokters kleren aan. Hij mocht de sonde bij de pop inbrengen en daarna moest hij met zijn stetoscoop luisteren of hij goed zat.
Maar toen moest het bij hem zelf. We dachten dat het beter was om naar de behandelkamer te gaan, maar Rob wilde dit daar aangekomen helemaal niet, want normaal gesproken is dat de prikkamer, dus maar naar de eigen kamer. Ik ging achter Rob zitten en Rob vond het helemaal niet meer leuk. Ik moest hem in de houtgreep houden en Will bracht de sonde in. Op het moment dat hij moest slikken, gaf Masja hem maar wat ijsthee anders lukt het niet. Vrij snel erna zat de sonde op zijn plek met een mooie door Masja gemaakte autopleister.
Als troost kwamen kreeg hij een waterpistool en de cliniclowns die ook nog kwamen werden flink natgespoten. En toen was het toch weer even pret.
Rob en ik gingen ook nog even genieten buiten van het mooie weer, maar hij wilde niet echt. Hij was helemaal op. Hij had dan ook al veel moeten ondergaan en terug op zijn kamer viel hij in slaap. Rond 18 uur werd hij weer wakker en even later was papa er met de kinderen. Rob genoot volop en iedereen kreeg een dikke knuffel. Helaas was het afscheid bij de lift hardverscheurend. Wiese en Rob moesten beide huilen.
Ik ging daarna maar even spelen in de hal op etage 2 en toen was het weer goed. Om 20 uur weer naar de kamer en klaar maken voor de nacht. Voor het eerst werd de sondevoeding aangesloten. Het is een stapje terug alweer. Maar nodig om aan te sterken. Je beseft dat het allemaal nog niet echt wil. De benen nog niet genezen, de vernauwing die er is en een buik die sowieso nog niet helemaal werkt. Best confronterend.