03-05 Home sweet Home. John's birthday

Deze morgen werd ik toch wel vroeg wakker, want eindelijk was het weer zover. We mochten naar huis. Eerst maar even ontbijten, deze keer verzorgd door Mc Donalds en voor de afwisseling weer eggs. Rob at weer niks, maar hij dronk wel zijn voedingsdrankje weer op. Daarna gingen we naar de kamer en het laatste ingepakt en de kamer afgerekend.
Nog even tomatensoep klaargemaakt voor Rob die hij een beetje dronk en daarna naar boven om alles op te halen. En toen werd het wachten op de taxi. Die zou om 12.30 er zijn, maar toen die er nog niet was gingen we even bellen en toen bleek hij bij het ziekenhuis te staan. Om 12.55 gingen we op naar het vliegveld. Nog even wat van Cincinnatie gezien vanuit de taxi. Op het vliegveld was er weer begeleiding. Helaas was het 2de ticket van Rob niet voorzien van een plaatsnummer, maar dat zou geen probleem moeten geven. Op naar het vliegtuig. De douane procedure blijft iets apart met een kind in de rolstoel. Eerst moet je alles wat je met passen en meten hebt ingepakt weer uitpakken van vloeistoffen tot en met je laptop. Daar gaat veel tijd inzitten, maar omdat je goed optijd bent is dit allemaal niet zo erg. En die Amerikanen blijven vriendelijk en behulpzaam dus dat geeft geen stress. Daarna moetst Rob weer apart in een hok omdat heel zijn rolstoel nagekeken moet worden. Maar deze keer mocht ik er wel bij gaan staan, maar ik mocht hem niet aanraken. Rob werd gefouilleerd. En daarna werden met doekjes heel zijn rolstoel afgedaan en dan worden die doekjes in een machine gedaan om te kijken of er niks verkeerd opzit.
Alles weer inpakken en op naar het vliegtuig.
Helaas waren we te laat met boarden en dus weer vertraging. En dan weet je het dat wordt rennen in Parijs, maar eerst maar even het eerste stuk. Lekker in zo'n businessclass stoel. Ja dat is echt luxe. Eerst krijg je al meteen champagne of jus d'orange. Daarna krijg je een warm nat doekje. Ik wist eigenlijk niet waar dat nou voor was, maar al die mensen begonnen zich er fanatiek mee te wassen, dus begon ik dat ook maar te doen.
Daarna moesten we doorgeven welk hoofdmenu we wilden. Haha dat is wat anders als een plastic bakje met net te eten voedsel. Daarna tafeltje uit, een tafelkleedje erop en het voorgerecht(zie foto) werd opgediend. Ik kwam eigenlijk niet meer bij van het lachen, want wat een luxe. Je mocht eigenlijk ook kieze uit wijnsoorten, maar water vond ik iets lekkerder, en geloof me je gas kreeg je nog niet eens leeg of het zat alweer vol. Daarna een lekkere saladen gevolgd door het hoofdgerecht. (BIEFSTUK!!! HEERLIJK) Weer op een keurig bordje en echt superlekker. Als nagerecht koos ik lekker ijs met saus. Nee het eten was goed. Rob kon ondertussen lekker liggen en al snel viel in slaap. Ja hij lag er lekker bij met heel veel kussens.
Veel turbulentie onderweg en daardoor liepen we nog meer vertraging op helaas. En zo kwamen we dus om 6.30 aan op charles de gaulle. En toen wist ik genoeg dat werd rennen. Wachten op zijn rolstoel en op begeleiding. Hij zei dat we het toch niet gingen halen, maar ik zei ik ren wel mee. En dat heb ik geweten. Kilometers rennen geloof ik. Ik vroeg hem om alles op te bellen zodat ook meteen alles klaar stond. Dus hij onder het rennen en in het trammetje nog een busje geregeld. En ondertussen weer doorrennen. Het busje stond klaar. Ze wilde eigenlijk zo'n helling naar beneden doen, maar ik tilde Rob met rolstoe zo de bus wel in. Beetje hard rijden en rennen naar douane. We schoten overal voor (nog sorry, en bedankt daarvoor) en daarna weer bagagecontrole. Gelukkig mocht deze keer wel alles in tas blijven. Uiteindelijk helemaal door gerend met rolstoel tot aan vliegtuig door. Rob eruit en helemaal uitgeteld in het vliegtuig... Maar ja we hadden het gehaald. Meteen erna gingen we ook vliegen. Maar natuurlijk kon ook niet alles zo soepel gaan. Halverwege kwam de stewardess met de mededeling dat zijn rolstoel nog in Parijs stond. Hoe kan dat nu ik heb hem tot aan het vliegtuig gereden. Die oen had hem alleen niet in het ruim gezet, maar weer naar binnen gebracht. Tja en dan zit je even met je handen in het haar. Ze wisten niet eens wat te doen. Ik zei regel maar dat er dadelijk iemand staat te wachten met een rolstoel, want ik kan niet en Rob tillen en bagage. Dat ging ze regelen. Mooi optijd landden we in Düsseldorf. Inderdaad hadden intussen een busje geregeld en die regelde weer een noodrolstoel. Gelukkig dat ik speciale kussens voor Rob uit het ziekenhuis had meegenomen, want zo kon ik Rob nog een beetje laten zitten. En natuurlijk, mijn koffer was er ook al niet. Dus werden we naar een bali gebracht daarvoor. De rolstoel was inmiddels op de volgende vlucht gezet. en die zou om 11 uur landen (het was inmiddels 8.30) Maar we hadden een afspraak in het Radboud om 12 uur. Dus Radboud gebeld. Helaas kon de afspraak niet naar de middag. De orthopeed belde zelf mij even op en we spraken af dat ik donderdag zou komen. Ook even René Wijnen gewaarschuwd.. John gebeld en afgesproken dat we op de rolstoel zouden wachten, geen andere keus.
En toen eindelijk naar de kinderen en de jarige John. Wat was het geweldig om hun weer te zien. Er vloeide natuurlijk de nodige tranen. Maar wat een supermoment. We werden daarna naar een pleintje gebracht waar we een waardebon kregen voor eten en drinken, want ze hadden ook wel door dat dit een geweldige blunder was, die nog nooit was voorgekomen (waar hoor ik dit vaker).
Gezellig toen maar even met de kids en papa aan tafel eten en drinken en gewoon niks doen. Ach eigenlijk was dat ook wel wat genieten. Rob zat ondertussen te genieten in een buggy van Wiese waarin hij ook kon liggen, dus het was allemaal ook weer niet zo erg, je wist immers dat de rolstoel weer onderweg was en maar hopen dat de koffer er ook bij zat.
Inderdaad om 11.40 werd de rolstoel gebracht. Helaas de koffer nog niet maar dat kwam nog wel. Hup in de auto en lekker naar huis. Alle kinderen vielen eigenijk al snel in slaap. En zo kwamen we om 1.30 thuis voor een mooi versierde deur (kleuters bedankt!!)Opa en Ank en tante Rosanne en Luna en Raf stonden ons ook al welkom te heten. Even koffie en daarna gezellig met de kinderen gewoon niks doen. Even ging ik naar bed, want ik had al die tijd niet geslapen. Maar niet te lang, want je moet meteen weer terug in de Europese tijd. Even met Gijs naar de training waar Luuk ook mee mocht doen. Rond 21 uur arriveerde de koffer, en dus konden de kinderen ook de shirts zien en de tassen. En zo eind goed al goed. Lekker thuis. Helemaal totall loss maar dat is niet erg.
Weer een avontuur beleefd. Het was een unieke ervaring, maar wel een positieve ervaring, ondanks dat je je man en kinderen enorm mist. Dat was het grootste minpunt, voor de rest is Amerika uniek. Met normen en waarden waar wij wat van kunnen leren. Want daar kennen ze echt nog alstublief en dank je wel en respect en daar geniet ik van. Iedereen nogmaals bedankt voor belangstelling en alle kleine en grote dingen. THANKS!!!