Het zijn slopende dagen zo. Een kind met pijn.. wachten op telefoontjes en de rest moet ook gewoon doorgaan. We doen ons best maar het valt niet mee momenteel.
Om 12 uur belde de neuroloog Dr. Sie ons op. Ze vroeg hoe het ging. En toen ik vertelde wat er deze week allemaal was gebeurd, was ook zij even stil. Ze zei letterlijk:"Het lijkt wel een horrorfilm. Ongelooflijk." Tja het is inderdaad bijna zo, alleen probeer ik zo niet te denken. Want er blijven ergere dingen, hoewel pijn voor een kind echt wel verschrikkelijk is.
Nu nog wachten op telefoon van René.
Toch wil ik ook nog iets anders kwijt. Er zijn mensen die mij door dit alles vragen of ik nog vertrouwen heb in de chirurg? Ik kan mij die vraag wel voorstellen, maar ik kan er 100% ja op antwoorden. René Wijnen doet er echt alles aan. Hij kan er ook echt niks aan doen dat het zo verloopt. Het is gewoon een unieke situatie. Hij is zeer betrokken en vertelde mij gister nog dat hij ook onzettend in zijn maag zit met de situatie. Het vertrouwen is enorm. Het komt ooit goed...
Vanavond gebeurde er ook iets vreemds. Het stomazakje trok vacuüm. Het zou normaal kunnen zijn, maar ik heb het nog nooit gezien. Toen we Rob nog een goed bekeken, vonden we ook dat zijn buik erg bol was. Ik besloot om te gaan spoelen. En dat hebben we weer geweten. Er kwam heel veel, maar buik bleef bol. Dus nog maar meer water. Ruim anderhalfuur zijn we er mee bezig geweest, en het heeft was pijn gekost...
Gelukkig kreeg ik om 21.30 het verlossende sms-je. Volgende week opereren. Dag weet hij nog niet...
1 opmerking:
Hou vol he kanjers!!
Zoals je al zegt, er moet een oplossing zijn. De zoektocht duurt alleen veel te lang! Goed dat je vertrouwen houdt in Rene, dat moet ook wel. Houd ook vertrouwen in jezelf en in de kracht van jullie gezin!
Liefs, Peggie
Een reactie posten