27/05 "Even" met de ambulance op en neer.

En dan ben je na alle bureaucratie tegenslagen, nog niet klaar. Ineens roept Rob eregisteravond helemaal in paniek: "Mam mijn katheter is eruit. VLUG." Tranen over de wangen van het manneke.
Ik ging kijken en zag gelukkig dat het niet de suprapubis katheter was, maar de katheter uit het montistoma.
Samen met John probeerde ik eerst de katheter nog terug te stoppen, maar helaas was het een splint katheter en dus veel te slap om echt door te kunnen duwen en er kwam ook al bloed bij,dus besloot ik om de afdeling te bellen.
De verpleegkundige besloot om een uroloog te bellen. Deze belde al vrij snel terug. Omdat het nu 11 dagen geleden was dat de operatie had plaatsgevonden hoefde we gelukkig niet meteen te komen. Dat was een opluchting. De urine kon er namelijk nog gewoon uit via het suprapub katheter.
De volgende morgen (na de zoveelste nacht met veel wakker en medicijnen toedien via infuus) werd ik al redelijk snel gebeld door de urologieverpleegkundige. Dr. Feitz wilde ons om 14 uur op de poli hebben. En dan is er toch de vraag, hoe kun je nu het beste in het Radboud komen.
Rob kan misschien wel even in de auto, maar hij moet een uur heen en een uur terug en dan ook nog zeker een uur in de rolstoel zitten. Dat gaat het niet worden. Dus helaas moesten we om een polibezoekje toch een ambulance bellen. Dus het ziekenhuis bellen, die eigenlijk niet wisten hoe ze dat moesten regelen. Nou zei ik, volgens mij moet je de meldkamer bellen in of Den Bosch of Eindhoven. Maar nee ik moest dat zelf doen en dan kreeg ik nog een nummer uit Tilburg. Ik zei al dat dat niet kon, maar ik ging toch bellen. En jawel, ik mocht niet zelf bellen, dat moest ziekenhuis in dit geval doen en ik had de verkeerde regio.
Dan maar via de huisarts en die man is echt fantastisch. Hij regelde zelf een ambulance. Helaas mag Rob niet mee met een normale zorgambulance vanwege alle pompen. Maar er werd een ambulance gestuurd.
Uiteraard kwam deze weer erg laat zodat we niet optijd op de poli konden zijn. Maar ik was al blij en Rob vond het ook wel leuk deze keer. In de ambulance is het trouwens best makkelijk spuiten wisselen. Zo lijkt het nog echt ook :-)
Op de poli ben je zo wel snel aan de beurt. Rob werd op de brancard een kamer in gereden, maar helaas duurde de tijd voor de ambulance om te wachten net te lang. Dus gingen ze weer en we moesten dus weer bellen voor de terug reis.
Dr. Feitz kwam even binnen en controleerde de wonden, die waren goed. (ja dat wist ik ook)
De urologie verpleegkundige zei dat ik nu twee maal per dag moest katheteriseren. Ik deed een poging, maar Rob had veel pijn en ik voelde veel weerstand. Ik liet de verpleegkundige voelen en zij zei, gewoon doorduwen. Zo gezegd zo gedaan. Maar oh Rob vond het niet leuk. De verpleegkundige zei dat de katheter er 15 cm in moest. Ik zei dat dat nooit kon kloppen want zo dik is zijn buik niet en na 10 cm gilde Rob het uit. Maar het moest verder.
Even later zei de arts dat het dus 8 cm was. Oké klein verschil. Nog een poging wagen en het ging weer met pijn en veel weerstand maar het ging.
En we konden weer gaan. Een beetje verbouwereerd vroeg ik of dit alles was. Ja zei ze. En de pijn dan? Ja dat wist ze niet. HUH? Had dit dan ook niet telefonisch gekund? Nee want ze wilde het zien. Ja wat dan? Ik kreeg geen antwoord. Dus die hele dure rit met ambulance hiervoor? Terwijl je met skype ook zoveel had gekund. Ik zweeg maar verder, want het heeft gewoon geen nut.
Gelukkig was de ambulance voor de terugweg er ook al  snel en we troffen iemand die ons al vaker had gereden.

In de ambulance vroeg hij aan Rob of hij zin had in een broodje hamburger van de Mac Donalds en dat liet Rob zich geen twee keer zeggen. Wel 10 keer vroeg hij of we echt naar de Mac gingen en het snoetje straalde van oor tot oor. Ja deze mensen van deze ambulance begrepen op dat moment heel goed wat er nodig was. En jawel de ambulance nam per ongeluk de verkeerde afslag en stopte bij de Mac Drive. Echt hilarisch om te zien. En Rob die straalde van oor tot oor. En hij vond het allemaal super. Zo werd zijn dag totaal goed!
Helaas ging 's avonds het katheteriseren totaal niet. En in de nacht besloot ik dat dit niet kon. Te veel pijn. En dus leek mij een verblijfskatheter nu even beter.
Vandaag maar bellen naar Nijmegen en de verpleegkundige ging het na veel uitleg inderdaad regelen. En chapeau voor Hoogland Medical binnen het uur werd erna de verblijfskatheter gebracht.
En de katheter ging er gelukkig in en zo was dit voorlopig opgelost.
Rob heeft ook nog meegedaan met de kinderen op school. Via de telefoon gewoon een dictee maken. En zo gaat alles door. Een groot compliment voor juf Imke die dit alles toch maar wil doen.
Rob ging ook voor het eerst weer naar de kamer op de bank. Het was nog niet super en je merkte weer even dat rond 12 uur het allemaal te veel was. Dan wordt hij sneller boos, gewoon omdat het moeilijk voor hem is dat het dan niet gaat. Maar toen hij ging liggen op de bank, ging het weer beter. En zo gaat het herstel langzaam. Heel langzaam, maar het gaat zeker vooruit. Ik maak me wel wat zorgen om zijn gewicht, want hij voelt inmiddels toch echt lichter aan en ik zie het ook aan zijn gezicht en vingers vooral.
Maar ook dat zal wel weer komen. Voor nu is hij zeer trots dat hij voor het eerst in zijn leven ondergoed aan kan en geen luier meer draagt. Daar waar het vooral voor Rob allemaal om doen was.