Rob was gewoon moe van alles en sliep redelijk. Wel had hij af en toe pijn, maar zo gauw de verpleegkundige er was, ontkende hij dit stellig. Tja dat blijft een lastig iets.
Ook in de vroege ochtend dus. En Rob werd een beetje chagrijnig naar dat vragen naar pijn. "Heb je pijn Rob?" Het antwoord van Rob: "Daarop rijmt hou je kop."
Oeps en toen weer een verpleegkundige die hem op zijn donder gaf dat dit soort taal niet kon. Ja dat kan ook niet, maar het was nu al de tweede keer dat iemand hem op zijn kop gaf. Verdorie dat manneke heeft frustraties dat hij pijn heeft en weer een vreemde aan zijn bed, terwijl al duidelijk was dat hij pijn had.
Dus maar even op de gang dit weer uitleggen en daarna weer aan Rob uitleggen dat het niet kan dat hij dat zegt, en misschien verstandiger was om eerlijk te zeggen wat hij voelt.
Het blijft lastig. Maar Rob wil rust. Zelfs ik mag soms niks zeggen en dus zit ik idd zwijgend aan zijn bed met laptop op schoot. Er zijn is genoeg. Geluid is teveel.
Helaas bleef de pijn wel aanhouden en kreeg Rob weer een bolus morfine. Ook paracetamol werd gegeven.
Even leek het te helpen en Rob viel in slaap.
Maar toen was het weer foute boel. Te veel pijn onder in de buik. Inmiddels wisseling van de wacht en weer een bolus morfine. Dr. Feitz kwam langs en gelukkig liet Rob nu wel iets toe. Als Rob iemand kent dan is het beter. Sowieso heeft hij liever mannen aan het bed merk ik. Zorg van man tot man zullen we maar zeggen. Oh uitgezonderd mama natuurlijk :-)
Nu weer wachten op het pijnteam en hopelijk komt die snel, want de pijn blijft. En daarna terug naar de afdeling.
Rob wilde net gaan slapen toen het pijnteam binnenkwam. Dus Rob werd er niet vrolijker op. Ze wilde allerlei vragen aan hem gaan stellen, maar ik besloot in te grijpen. Ik vroeg ze netjes om mee naar de gang te gaan, om zo de boel niet te laten escaleren voor Rob.
Gelukkig snapte ze dat meteen. Ze stelde voor om buscopam te starten omdat ze dachten dat het krampen waren, maar ik zei ook dat de pijn eigenlijk continue aanwezig was. En dat de pijn weer toe was genomen sinds de ketamine omlaag was gezet. De arts zei dat het gedrag van Rob waarschijnlijk kwam door de ketamine. Maar ik kon ze vertellen dat dat dus niet het geval was. De hoeveelheid morfine en ketamine is nooit een echt probleem geweest. De arts besloot toen om de ketamine weer terug te laten plaatsen naar 2.
 |
| Cliniclown Gigi toverde even een kleine glimlach |
Het blijft altijd een hele verhuizing met al die pompen, maar rond 11 uur waren we terug op de afdeling.
Het was voor Rob wel een pijnlijke rit geweest. En het was ook weer heerlijk om samen met de verpleegkundige de hele zorg weer over te mogen nemen. Gewoon weer pompen aansluiten en Rob daardoor meer vertrouwen te kunnen geven.
De pijn was inmiddels weer onder controle. Rob lag weer rustig in bed. Gelukkig maar want pijn is gewoon niet nodig.
Ondertussen had ik ook Marc Wijnen gemaild met de vraag om langs te komen en dat deed hij. De hoofdbehandelaar nu is de uroloog, maar de andere zaken gaan allemaal via de algemene kinderarts. Weer een paar artsen die Rob niet kennen. Natuurlijk doen ze uitstekend werk, maar Rob volgt nu eenmaal geen protocollen. En de kinderchirurgen kennen Rob als zijn broekzak. Ik vroeg aan Marc of de kinderchirurgen dan het beleid maken over wilde nemen van de kinderartsen, zodat Rob ook echt de tijd krijgt om te herstellen en dat we gewoon samen aan tafel kunnen gaan zitten om dit beleid van de dag te bepalen. Gelukkig vond hij dat een goed idee en zo werd het afgesproken. TOP!
Rob is inmiddels weer in slaap gevallen en ik wil de Familie Feijen heel hartelijk bedanken voor het PSV behang en gordijnen voor op zijn nog te bouwen kamer. Erg lief. En ook bedankt iedereen alweer voor de vele kaarten.
Rob was de middag gewoon moe. Hij keek wat tv en af en toe wat slapen. Het verband op zijn buik moest ook vervangen worden. Rob was heel angstig maar door duidelijk steeds aan te geven wat te doen en 1000 keer te zeggen dat we voorzichtig zouden zijn, ging het toch heel goed.
Helaas zijn de giften paracetamol net te ver uit elkaar. Staat nu op 4x daags maar ik denk dat we beter naar 6x daags kunnen gaan. De zorg samen met de verpleegkundige is hier weer helemaal opgepakt. Heerlijk om weer gewoon te mogen zorgen voor je kind en bij piepende pompen te mogen handelen. Rob kan toch al slecht tegen piepende pompen, dus zo kun je deze herrie mooi de kop indrukken.
Ja het is the day after en Rob heeft niks te missen. Professor Feitz vond het allemaal heel erg goed gaan. En dus zijn we tevreden. Rob heeft nog een lange weg te gaan. Maar morgen weer een nieuwe dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten