En terwijl Rob herstellende is van operatie nummer 40, kunnen we ons nu echt bezig gaan houden met de verhuizing naar Dinther. Ons Pap krijgt 1 juni de sleutel van zijn nieuwe appartement en wij kunnen dan langzaamaan zijn huis gaan inrichten.
Veel gaan we in de nieuwe woning ook niet doen. Eigenlijk alleen een beetje texen en de vloerbedekking boven is er mbv een lieve sponsor er alsnog gekomen!
En beneden doen we niets. De gordijnen die ons mam er 22 jaar geleden heeft neergehangen, laten we mooi hangen. Dat is allemaal niet zo belangrijk. De bank komt er dankzij Susan Lammers. Zij had een wens ingestuurd en zo wonnen wij een nieuwe bank en kunnen we de oude kapotte vieze (er ging wel eens een klappend stomazakje overheen) mooi vervangen.
Verder blijven er toch zorgen. Gaan we deze verhuizing wel volhouden financieel. De maandlasten worden echt heel hoog. Maar hebben we keuze?
Het antwoord is ronduit nee. Het is gewoon echt niet meer te doen hier boven de bakkerij. Aanpassen kan gewoon niet en het wordt echt tijd dat Rob eens een beetje zelfstandig kan worden. Zelfstandig in zijn rolstoel en ergens naar toe gaan zonder eerst te vragen of iemand hem de trap af kan tillen.
Maar ook belangrijk dat Rob eindelijk weer eens normaal gedouched kan gaan worden en niet meer in een babybadje in de kamer.
Maar er moet ook nog het één en ander gebeuren. Alleen weet ik niet meer hoe snel dat allemaal gaat gebeuren. De gemeente heeft telefonisch ingestemd met een aanbouw beneden. Er is nu 1 slaapkamer beneden, maar de gezondheid van Rob laat niet toe dat hij daar alleen ligt. Bovendien zijn er boven maar 3 slaapkamers waarin 5 kinderen moeten slapen. Helemaal niemand die moppert dat ze bij elkaar moeten liggen. Sterkter nog ze vinden het super gezellig. Maar een 4de slaapkamer daar bouwen dat gaat gewoon niet. Zo groot is het nu eenmaal niet door de schuine kap. Of het worden 4 zulke kleine kamers.
Maar ineens gaat de gemeente toch weer onderzoeken of dit niet alsnog mogelijk is. En dat terwijl we de tekening van de aanbouw al hebben gekregen. Wat willen ze ermee bereiken vraag ik me dan af.
Uiteindelijk zijn wij zelf met alles met een oplossing gekomen mbt woonsituatie. Daar waar de gemeente steeds maar niet met een goede oplossing kwam.
Maar als de aanbouw niet wordt vergoed, moet ik dan werkelijk samen met mijn man in de vouwwagen in de tuin gaan slapen? Het zal in het begin toch alweer behelpen zijn nu er een slaapkamer te kort is. Het advies van de arts is duidelijk: Dit betekent dat de begeleiding cq behandeling van Rob zeer intensief is. Het lukt de ouders met name de moeder, om de verzoging van Rob thuis te doen plaatsvinden. Dit vereist echter de nodige aanpassingen en inspanningen. Bovendien kan Rob in zeer korte tijd ernstig ziek worden door een bloedvergiftiging. Om al deze redenen is het noodzakelijk dat de ouders dicht bij Rob slapen, zo mogelijk op dezelfde verdieping. Zo kan het mogelijk blijven dat Rob thuis kan blijven wonen, en de intensieve zorg kan blijven krijgen.
Nou dit lijkt me duidelijk. Of willen ze werkelijk dat ik 6x per nacht de trap op en af ga , naar die 3 infuuspompen? En wat bij calamiteiten? Wie haalt Rob uit zijn bed? Met een infuuspaal kan je zelf echt heel weinig. Overigens nogmaals de kamers boven zouden zo klein worden dat je nog net jezelf om kunt draaien zonder tegen iets aan te stoten!
Maar eigenlijk is inderdaad de grootste zorg, hoelang kunnen we dit. Hoelang kunnen wij ons manneke eindelijk bieden wat je elk ander kind zou willen bieden, namelijk zelfstandigheid en vrijheid. Niet meer gevangen op de bank zitten aan die infuuspaal omdat de rolstoel niet naar boven kan. Niet meer wachten op mama om hem naar beneden te dragen om zijn jas aan te trekken. Niet meer moeilijk doen om hem te wassen, want dankzij Post voor kanjers lijkt het er op dat de douchebrancard er ook gaat komen.
Ik weet het gewoon niet. Maar we gaan iig vast een poging wagen en 15 kilometer verderop wonen terwijl onze bakkerij gewoon in Nijnsel blijft. Ja inderdaad is dit voor mijn man een heel gedoe. Maar het is niet anders. We hebben geen keus.
En de andere kinderen hebben er iig ook zin in want eindelijk krijgen ze na 8 jaar boven de bakkerij hebben gewoond een tuin! En dat is natuurlijk geweldig. De mooie kanten van deze verhuizing.
Ook de nieuwe school is al geregeld. De 3 jongste gaan in Dinther naar school en de directrice heb ik al gesproken en ze was zeer bereid om ook Rob op te nemen op de gewone basisschool. En dit gaat ook vast lukken net zoals op de huidige school in Nijnsel waar Rob ondanks alles wat hij meemaakt gewoon mee kan met zijn klasgenootjes.
Nu de gemeente weer gaan overtuigen. Maar nog belangrijker is: Eerst Rob weer herstellen van deze operatie.
En de allerlaatste zin is voor mijn lieve papa: Papa, super bedankt dat je dit voor ons mogelijk maakt en van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Dat je nog heel lang in ons midden mag blijven, want ik ben trots dat jij mijn vader bent. x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten