09/05 Tijd voor jezelf

Steeds weer lees ik het overal en krijg ik steeds de waarschuwing: neem tijd voor jezelf. Ga eens een middag winkelen ofzo.
Waarom raak ik zo geïrriteerd door deze uitspraken terwijl ik weet dat mensen het zo lief bedoelen. Ik heb er over nagedacht. Ten eerste: heb maar eens 6 kinderen thuis, waarvan er één zeer zorgintensief is. Dan hoor je letterlijk de hele dag door MAMA!!!
Natuurlijk helpen ze steeds meer mee, maar het speelgoed vliegt ook heel vaak door de kamer heen en vaak moet je als moeder dit toch meehelpen opruimen.
Ten tweede: Er is een bakkerij. Die brengt toch het brood op de plank. De administratie moet toch gebeuren. Personeel inzetten kost heel veel geld dus doe je het liever zelf. En zo erg is dat werk nou ook weer niet om te doen.
Ten derde: De kabouters zijn zo verschrikkelijk lui tegenwoordig. De wasmachine wordt niet een meer gevuld. Dan maar weer zelf aan de slag.
En zo kan ik nog wel een hele lijst maken.
Maar waar ik vooral over na heb gedacht: Wil ik wel tijd voor mezelf? Wat is tijd voor mezelf?
Het is allemaal zo betrekkelijk. Als je tijd hebt om te gaan sporten dan ben je eigenlijk gewoon te moe. De hele dag door race je namelijk al. Trap op, trap af. Tillen, sjouwen, kinderen overal naar toe brengen met het liefst de fiets dus beweging heb je al genoeg gehad.
En winkelen? Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het winkelen. Ik heb nooit begrepen wat daar leuk aan is, en zeker niet als je met je hoofd toch bij thuis zit, waar een kind aan de infuuspomp zit. Je hoofd staat er gewoon niet meer na. Als je weg bent is er altijd wel een signaal in je hoofd dat leidt naar huis. Hoe zal het daar gaan? Je kunt gewoon niet echt rustig weg, ook al weet je dat de zorg goed is geregeld. Onzin zou je zeggen, nee helaas niet.
Misschien zit het zorgen in je bloed. Ik denk namelijk zeker dat dat zo is. Ik had een moeder die ook altijd aan andere dacht en die ondanks haar eigen beperkingen nog altijd voor andere klaarstond. Die precies wist wanneer er met haar kinderen iets aan de hand was. Die zo zorgzaam voor haar eigen moeder is geweest en voor ons alles deed. Als kind leer je dit dan. Ik merk ook dat je nu terug kijkt hierop met een glimlach en vol trots.
Tijd voor jezelf? Met 6 kinderen? We hebben tropen jaren achter de rug mijn man en ik. Als de kinderen nog klein zijn moet je zoveel doen. Werken, kinderen, huishouden en dan die extra zorg van Rob erbij. Maar we deden het gewoon. We dachten eigenlijk niet aan ons zelf.
Ik hoor steeds die waarschuwingen: pas op dat je niet instort!! Maar een mens krijgt kracht naar kruis. Dat is wat ons mam altijd zei en het klopt. Een mens kan best veel aan.
Van werken wordt je ook niet moe. Wat wel slopend is, is het vechten tegen de bureaucratie. Daar wordt je moe van. Maar ook dat hoort erbij. En soms baal je inderdaad enorm van alles wat je moet regelen. Maar zelfs als je probeert iets uit handen te geven, dan merk je dat het gewoon niet gebeurt. Klein voorbeeld, de man van Welzorg zou voor mij de gordels voor de auto gaan regelen zodat ik minder hoefde te doen. En wat denk je. Het gebeurt gewoon niet. Dus mag je zelf weer aan de slag en dan lukt het regelen veel sneller.
En het is gewoon waar dat je meer moet doen. Op school worden ook vaak dingen georganiseerd waar je als ouder bij aanwezig moet zijn. En nee zeggen blijft moeilijk. Het is ook weer leuk om te doen, want tenslotte doe je het voor je kind. Kijk maar naar die gezichten van de kinderen als je er bent. Je ziet dat de kinderen trots zijn dat mama er is.
Maar dan nog de vraag: Wat is tijd voor jezelf. Ik weet het niet meer. Ik heb gewoon een neiging om te roepen dat het allemaal modern is om dit te zeggen. Tijd voor jezelf. Ik stop met die zin. Ik geniet van kleine momenten en soms even zitten op de bank. Even luisteren onder aan de trap naar piano spel van Myrne. Even kijken op het voetbalveld naar het fluiten van Stan, het keepen van Gijs of voetballen van Luuk. Even op tribune bij het turnen van Myrne en Wiese en zelf weer lesgeven bij gebrek aan trainers.
Even echt ertussen uit zit er gewoon niet in, maar zo gauw je daar over na gaat denken, dan gaat het fout. Natuurlijk wil je het wel, maar het gaat gewoon niet, en dan leg je je er gewoon bij neer en accepteert dingen zoals ze zijn. En ik geniet letterlijk van het vroege vogeltje wat aan het fluiten is.