23/05 we zijn weer thuis

22/05 De hopeloze nacht die weer volgde sterkte mij om toch proberen Rob naar huis te laten gaan. Een vochtbalans die behoorlijk negatief was, was wel minder, Meer dan 2,5 liter vocht kwam eraf, maar dat zal wel het meest te maken hebben met vocht dat opgehoopt was.

buik met nog maar 2 katheters

De uroloog Dr. Feitz was er alweer keurig optijd. Hij vond het urologisch gezien wel verantwoord en ondanks dat Rob nog niet veel kon gaf hij mij zijn vertrouwen om Rob in zijn eigen omgeving  te mogen verzorgen. Mooi dat was 1 en van de chirurgen wist ik al dat we naar huis mochten.
Wel moesten we nog morfine afbouwen. De pijn zou ook het grootste zorgenpunt worden. En Rob zou 2 en 3 juni weer opnieuw worden opgenomen om de katheter uit het montistoma te halen om te kijken of die goed doorgankelijk is om te katheteriseren. Ook moet er dan een mictiecystogram worden gemaakt. Fantastische arts die dokter Feitz en zeker een groot compliment voor het samen werken.
Dit groot compliment geldt uiteraard ook voor Ivo de Blaauw die even later langs kwam. Hij was zeer tevreden over het resultaat en hoe Rob het deed. Ondanks dat Rob nog niet veel kon was het gewoon beter om Rob thuis te hebben. De eenzaamheid die Rob in het ziekenhuis ervaarde was gewoon niet goed voor hem.
Wat ik deze opname ook heb geleerd is dat Rob enorm angst heeft dat het niet goed gaat met hem. Die monitor was een grote plaag voor hem. Iedere keer als dat ding piepte zag ik wel dat Rob boos reageerde, maar later besefte ik dat het pure angst was. De bekende angst voor dat het niet goed komt wel te verstaan. En toen de monitor was afgekoppeld was Rob zichtbaar opgelucht.

Rob opweg naar ambulance

De ambulance zou voor 17 uur worden besteld om zo Rob nog tijd te geven om af te bouwen en de tramadol op te starten ,
Ondertussen ging ik maar inpakken en dat is toch altijd weer een hele klus. Ook de vele gekregen kaarten moest ik weer van de muur af halen. Maar weer geniet je van de vele teksten en mooi kaarten.
De juffrouw kwam in de middag nog lesgeven, maar super wilde Rob niet meewerken.
Daarna alles klaar maken voor vertrek
Eerst nog even het infuus eruit halen dat in de schouder zat geprikt. Eerst wilde twee lieve verpleegkundige een poging wagen, maar wederom liet Rob dit niet toe en dus dan maar weer door mij laten doen. Gelukkig werkte Rob toen wel goed mee. En het infuus ging er vlot uit.
Daarna katheterzakken vervangen en eindelijk weer kleding aan.
Papa en Luuk kwamen alle spullen ophalen en ook de rolstoel moest natuurlijk mee.
Rob was er helemaal klaar voor . Om 17 uur was er nog geen ambulance te  bekennen, maar gelukkig was daar nog het eten van Rob en even kon hij zich daar prima mee vermaken. Maar toen om 18 uur er nog geen ambulance was begonnen we toch wat ongeduldig te worden. Dan eerst nog maar de paracetamol. En eindelijk om 18.30 was daar de ambulance. Gelukkig voor Rob waren het twee mannen, want Rob blijft ervan overtuigd dat vrouwen (behalve mama) geen auto kunnen rijden :-)
Het was best ingewikkeld om Rob met 2 katheterzakken en twee pompen op de brancard te leggen, maar nadat ik alles zelf in mijn handen had en een Rob die toch wat lichter aanvoelde kon ik hem op de brancard leggen en werd hij door de ambulanciers heel comfortabel neergelegd en we gingen op weg.
Rob sliep heerlijk in de ambulance en net voordat we thuis waren werd hij wakker en natuurlijk mocht heel even de sirene aan toen de ambulance voor onze bakkerij parkeerde. Heerlijk om weer thuis te zijn!!
Rob legde we thuis op bed en ons miniziekenhuisje thuis was nu compleet. De urinezakken konden we mooi met stiek aan het bed vastmaken en de infuuspaal hing meteen weer vol. Maar zo fijn dat dit allemaal thuis kan!! Dankzij het vertrouwen van artsen en verpleegkundige.
Myrne ging haar gitaar halen en als snel was het een gezellige boel in huis. Heerlijk om kinderen te horen zingen en weer om je heen te hebben.
Deze opname was dankzij de medewerking van veel verpleegkundig personeel heel fijn verlopen. Zij lieten toe dat ik alle zorg zelf mocht doen en de samenwerking was uitstekend! Bedankt allemaal.

23/05 De nacht was lastig ben Rob wat onrustig. De zorg ging gewoon door. Overdag accepteerde Rob dat hij in bed moest blijven en af en toe kwam er iemand bij hem kijken. Dat wat hij in het ziekenhuis te weinig had gehad. Hij zat al meteen weer beter in zijn vel en accepteerde nu wel dat ik af en toe even naar beneden ging. Hij lag in zijn vertrouwde omgeving zonder dat artsen en verpleegkundige onverwacht binnenkomen.
Het herstel gaat nog even duren, maar het begin is zeker gemaakt.