Het weekend was druk. Zaterdag met de meiden turnen en ook lesgeven. En in de middag nam ik Rob voor het eerst weer mee in de rolstoel naar het voetbaltoernooi van Luuk. Even 1 wedstrijdje kijken. Het was voor Rob weer zijn eerste echte uitje sinds de operatie. En hij genoot volop. Ook zag je Luuk even trots kijken. Een broer die toch even begrijpt hoe belangrijk dit weer was.
Zondag stond in het teken van ons pap verhuizen. Ik ging vooral poetsen en John en Stan hielpen ons pap met kasten en zo verhuizen. Gelukkig hadden Myrne en ik donderdag al veel gedaan zodat het grootste gedeelte al gepoetst was. Luuk, Rob en Wiese deden af en toe een poging om te helpen, maar Manouk nam ze toch maar af en toe mee naar buiten.
We waren echt heel hard opgeschoten zondag. Echt zo fijn en dan zie je dat ons pap gelukkig heel leuk komt te zitten. Het was af en toe ook best emotioneel. In je hoofd speelt ook steeds de gedachte, hoe zou ons mam het allemaal doen, en hoe zou zij het gevonden hebben. En de reden waarom het allemaal gebeurt is eigenlijk nog veel moeilijker. Gewoon omdat er een manneke is die chronisch ziek is en rolstoelafhankelijk. Een manneke afhankelijk van TPV en alles via infuus moet krijgen. Alle medicatie. Een manneke dat zo plots heel ziek kan worden. Ja steeds alert zijn op zijn dain, PAC, opletten dat infuus blijft zitten, etc. Een manneke waarbij het gevaar steeds loert. En daar ben je je op dat moment ook zeer van bewust en dat kost wat emoties.
En tussen het poetsen door gewoon de zorg door laten gaan en thuisgekomen nog genoeg werk aan de winkel, tenslotte moest er weer ingepakt worden voor vandaag.
Inderdaad weer naar het ziekenhuis. Om 9 uur weer gepakt en gezakt naar het Radboud. En keurig om 10.30 meldde we ons weer op het strand. Dit keer kamer 10. Nog even met 2 op een kamer maar dat duurde niet lang. Snel alle pompen uitladen en op de paal hangen.
De urologie verpleegkundige kwam langs en vertelde de procedure. Rob zou bactrimel krijgen en daarna de mictiecystogram. Bactrimel moest een half uur ervoor klaar zijn. En dom van mij natuurlijk, ik ging er alweer vanuit dat iedereen wist dat Rob alles IV moest, en toen de verpleegkundige even later kwam vroeg ik of daar wel aan gedacht was. Nou nee dus. En dus alles weer laten veranderen. maar dan blijkt dat Bactrimel IV er dus niet is. En de tijd begon te dringen. Steeds weer verbaas ik me hierover dat deze dingen dus gewoon slecht te vinden zijn. Hadden ze van te voren met mij alles maar besproken, tenslotte heb ik thuis genoeg bactrimel liggen.
De bactrimel moest dus nog besteld worden en dat duurt altijd wel even. Jammer is dat altijd, maar ja.
En eigenlijk moest de bactrimel er om half 3 al inzitten maar toen we om 15 uur naar de röntgen gingen liep de pomp nog steeds. In de wachtkamer was dat dan eindelijk klaar.
Bij de mictiecystogram (mcg) spuiten ze contrastvloeistof via de katheter in de blaas en zo kunnen ze zien of de blaas geen lekkage vertoond en hoeveel vloeistof er nu in kon. Bij 100 begon Rob pijn te voelen en bij 120 begon het lekken. Arme Rob had nu ook echt veel pijn. Nog even het röntgenapparaat draaien en daarna mocht ik de contrastvloeistof er weer uittrekken.
Maar weer vlug naar de afdeling.
Dr. Feitz kwam even later langs en was tevreden. Nu moeten we de suprapub katheter af en toe afstoppen en de blaas weer laten wennen aan urine. En langzaam moet de blaas een grotere capaciteit gaan krijgen.
Morgen ook even kijken of katheteriseren weer gaat via montistoma, maar daar ben ik niet bang voor. Wel is urine ook even op kweek gezet omdat die wat troebel was en Rob wat verhoging vertoond af en toe.
Gewoon voor de zekerheid.
Ook nog even over een onderhoudsdosering gesproken en dat lijkt straks ook best verstandig.
Nu is het avond en de avond duurt best lang. Rob wil niet echt slapen. Maar hopelijk morgen toch bijtijds naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten