Het was vanmorgen wel erg vroeg dag. Ron 5.30 bleek het infuus gesneuveld te zijn. Dus moest er alweer vroeg een kinderarts opgetrommeld worden. Intussen tijd kroop Rob lekker even bij mama in bed want nu kon het. Om 6.25 ging de deur open en kwam de kinderarts binnen. Rob vond het allemaal niet meer leuk, want hij wist exact wat er ging gebeuren.
Eerst probeerde ze in het ene handje te prikken. Helaas lukt dat weer niet, zelfs niet na wat roeren. Volgens mij is de buurjongen vast wakker geworden van het gegil. In de andere hand ging het gelukkig in 1 keer goed. En toen de pleister erop ging, verscheen er bij Rob alweer een verleidelijke glimlach op zijn gezicht.
Later die ochtend moest Rob ook nog gespoeld worden. Er werd 20 minuten van te voren een bolus morfine gegeven van 1 ml. Het spoelen verliep iets minder dramatisch omdat er nu eindelijk minder ontlasting uitkwam. Die had er eigenlijk al niet meer uit mogen komen, maar nu lijkt zijn dikke darm schoon. Vanaf nu moet ik 1 keer in de twee weken spoelen, om het darmslijm eruit te krijgen.
De rest van de ochtend verliep rustig. Rob viel zelfs even in slaap. Was het gisteren nog een hele goede dag, vandaag was het duidelijk een stap terug. Toen Rob weer wakker was stond opa Pieter ineens voor zijn neus. Samen met opa ging hij voor het eerst weer in de rolstoel om vervolgens met zijn 3-en en infuuspaal naar de konijntjes te gaan, die wederom in het ziekenhuis waren. Rob vond het helemaal heerlijk en genoot met volle teugen.
Terug op de kamer was het wel snel duidelijk dat het weer helemaal op was. De dieetiste kwam nog langs en vertelde dat Rob eigenlijk wel erg goed at en dat ze er eigenlijk helemaal niks van begreep dat het dieet en imodium nog geen resultaat had. Misschien moest het dieet nog strengen. Maar toen was voor mij de maat vol. Zij wilde Rob alleen nog maar aan dieetdrankjes zetten en verder niks, maar dat was voor mij absoluut geen optie, want Rob kan super genieten van brood en eten. Ze gaat nu eerst met René Wijnen overleggen, omdat ze het eigenlijk niet goed snapt (hebben we dat al niet vaker gehoord). Verdorie het gaat zo allemaal wel erg lang duren...
De rest van de dag was Rob niet zo fit als gisteren. Hij zag bleek en was erg futloos. Peggy en Faya kwamen nog even langs en zo hadden we samen nog een beetje afleiding. Wel was zijn avondeten in een mum van tijd op. 's Avonds gaf de thermometer 38,0 aan. Ach gewoon niet lekker denk ik. Het is steeds zo. 2 trapjes omhoog 1 terug. Morgen dus weer 2 omhoog.
1 opmerking:
Meis, het duurt ook lang, ik snap je gevoel maar weet je nog wat je tegen mij hebt gezegd toen Kay er weer eens langer moest blijven dan gedacht... "beter wat langer dan als je net thuis bent en je moet weer terug".. laten ze het nu dan ook eerst even goed op een rit krijgen zodat hij thuis dadelijk echt een stuk beter is.
Heel langzaam lees ik toch wel verbetering voor Rob en zelfs verbetering dan na de laatste operatie waar hij toch al heel erg snel de Tramadol nodig had miss door nog de morfine maar hoe dan ook.. probeer daar aan vast te houden, Rob neemt zijn tijd om te herstellen het duurt bij hem lang helaas.
Ik snap dat het zoo lang duurt nu maar je kan het, je kan het voor Rob...
Weet dat ik aan je denk en dat ik vaak op een dag even een klein "schietgebedje" die voor Rob dat hij nu eindelijk eens even zonder pijn kan zijn.
Heel veel liefs Natasja
Een reactie posten