27-07 Pijn

Nadat gisteravond nogmaals de kinderarts was langsgeweest en Rob alsnog een bolus morfine had gegeven, ging Rob (het was inmiddels 22.15) rustig slapen. De antibiotica is gestart. Gedurende de nacht werd Rob wel vaak wakker door pijn. Rond half 5 was het wel heel erg. Eerst maar katheteriseren, maar daar lag het niet aan. Gelukkig viel hij na een tijdje weer in slaap.
Vanmorgen zag Rob erg bleek. Weer kwam er een kinderarts langs. Zijn buik is rechtonder heel gevoelig. Daar mag je helemaal niet aankomen en zelf geeft hij daar ook de hele tijd de pijn aan en dat doet Rob echt niet snel. Het spoelen verliep dramatisch. Het was gillen van de pijn. Echt een tegenvaller.
Er werd besloten om opnieuw bloed te prikken. Eerst in zijn arm, maar natuurlijk lukte het weer net niet helemaal, een beetje te weinig maar, dus alsnog een vingerprik erbij. Maar Rob deed het toch weer fantastisch. Gelukkig had Rob intussen door alle medische handelingen zijn dikke duimenkaart vol (elke handeling=sticker), en kreeg hij van Masja een cadeautje.
Ook René Wijnen kwam nog even langs en hij wilde graag een echo van de buik. Zijn bloedwaardes zo kwam de kinderarts vertellen, lieten geen gekke dingen zien. Nu wachten op de echo.
15.15 Net een echo van de buik gehad. Op de plaats waar Rob pijn aan gaf, was vocht te zien. De waarschijnlijkheid is groot dat dat bloed is, gezien zijn gelaatskleur en de bloedbeelden, die steeds aan het zakken zijn. Maar nog niks is zeker. Het is nu wachten op de chirurg.
Terwijl de kinderen en papa gezellig hier waren kregen we de uitslag.
Nou het was dus inderdaad bloed maar gelukkig oud bloed, dus dat komt goed. Maar wat is het nu. Morgen komt er een uroloog. We hebben weer het verhaaltje te horen gekregen het kan dit zijn het kan dat zijn. Zo klonk het een jaar geleden ook. Een verklaring van een chirurg (René Wijnen was het zelf niet) voor de pijn bij het spoelen was dat het oedeem KON zijn.
Even een feedback van een jaar terug. Het is een kopie van dat verhaal. Toen ik op een brug stond in de gangen, kwam René net langs. Hij kwam naar mijn toe en wilde weten hoe laat ik morgen ging spoelen. Ik vroeg hem mijn angst weg te nemen, maar dat kon hij niet. Op de vraag op na zo'n operatie die pijn bij het spoelen vaker voorkwam, was het even stil. Hij keek mijn aan en gaf als antwoord: "Eigenlijk niet, we hebben het nog nooit meegemaakt." En op de opmerking van mijn kant: misschien was het maar 1-malig, kreeg ik als reactie dat hij dat eigenlijk niet verwachtte. Tja hoe je je dan voelt kun je denk ik allemaal bedenken. Hij sloot af met de woorden:"Ik weet het momenteel ook echt niet. Ik kom morgen bij je langs."
Maar weer snel naar Rob. En een dikke knuffel. Op naar de dag van morgen. Het moet toch ooit helemaal goed gaan. Ach jawel!!!!