Het is lastig... Maar klagen wil ik eigenijk ook weer niet, want het gaat verder redelijk met Rob nu. Hij speelt en fietst en gaat met wisselend succes naar school. De rest van de kinderen doen het weer goed, al is het nog steeds zoeken naar de juiste balans in ons gezin, maar stapje voor stapje komen we er wel. Ivo de Blaauw was nog zo aardig om nog een mail te sturen en hij zal wel duimen dat de reactie van Rob op dit slechte nieuws nog enigzins mee zal gaan vallen.
Vrijdagmorgen kwam Myrne thuis na 5 dagen Kopenhagen met het Stedelijk Gymnasium en nu blijkt dat ze helemaal hoteldebotel is en verkering heeft met Kieran. hahaha de eerste schoonzoon.
Ook had Rob wel afgelopen vrijdag leuke dag. Hij mocht voor het eerst op een heus kinderfeestje bij Joep. Rob was helemaal trots!! Ik vond het zo lief van die ouders dat ze het aan durfde om Rob uit te nodigen. Het is voor hen ook een hele stap, maar ze hebben die wel gemaakt. Echt bedankt daarvoor. En Rob heeft super genoten.
Het weekend was verder nog op voetbal gebied een succes. Luuk won met 7-2 en is net als Gijs die met 6-2 won nog steeds in de race voor het kampioenschap. Stan speelde 1-1 maar had wel een groot aandeel bij het eerste doelpunt.
's Avonds gingen we uiteten met de familie van John omdat Annie (zijn moeder) jarig was en uiteten daar genieten de kinderen volop van.
Zondag alweer om 8.45 met Luuk naar de techniekacademie. En dat is wel heel vroeg als de klok net is vooruit gezet. De rest van de dag is rustig verlopen. De kinderen gingen afwisselend bij oma helpen en ik ging met Gijs 's middags genieten van het goede weer door even naar Nijnsel te kijken.
Rob en Wiese speelde lekker thuis buiten en Wiese kan nu alleen schommelen en Rob durft nu alleen de glijbaan af.
Morgen naar het Radboud voor foto's van de heupen, knieën en zijn onderbenen. Daarna naar de orthopeed en dan horen wij wat ze willen doen. In ieder geval moeten die krammen eruit. Maar hopen dat zijn heupen in ieder geval niet geluxeerd zijn want dat kan er echt niet meer bij.
Ook moet ik volgende week toch maar eens gaan kijken of we eindelijk iets aan onze woning kunnen gaan doen, want ondanks dat ik heel blij ben dat we een dak boven ons hoofd hebben en iedere dag brood op de plank heb, zou ik toch graag mijn rug heel houden en dat wordt steeds lastiger met dit gesjouw. Maar ja eerst maar weer morgen en dan nog wachten op woensdag op het telefoontje van René Wijnen. Kortom toch weer spanning genoeg. Maar we blijven lachen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten