En dan is het heel vroeg opstaan omdat Rob zich om 8 uur in de ochtend op de afdeling moet melden. Dus om half 7 richting auto, en met infuuspaal en al richting Nijmegen. Gelukkig kun je dan eindelijk je auto wat dichterbij zetten, zodat het met infuuspaal en rolstoel iets makkelijker lopen is naar de ingang. Wat een ramp blijft dat.
Keurig op tijd op de afdeling, snel antibiotica aanhangen en wachten. Maar een keer op de bel drukken om te kijken of er iemand komt, zodat je kunt informeren of Rob toch wel op de spoedlijst is gezet.
Dan komen er om de beurt wat artsen langs, die Rob willen nakijken en ongeveer vier maal wordt medicatielijst nagekeken. Zo kom je de dag wel door.
Dan wordt Rob om 14.15 geroepen voor OK. Snel inpakken en gaan. Arm manneke met een hartslag van 140 richting eerste etage. En dan wordt je als kind weer in een holding geplaatst nadat alle gegevens zijn gecheckt inclusief jawel, medicatie. 20 minuten extra stress voor een kind. Ik vind dit gewoon echt niet kunnen. Weer overleg met anestesist en hartslag van kind vliegt weer omhoog en weer wachten
Eindelijk naar OK en dan weer allemaal vragen en weer medicatie. Hoe heet je? Ja zei Rob, je kent me toch. Inderdaad een mooi antwoord van een kind wat alleen maar denkt:"schiet nou maar op en breng me in slaap." Dit alles heeft ruim 10 minuten geduurt.
Al met al dus ruim 45 minuten van kamer tot aan OK. Dit vind ik echt niet kindvriendelijk. Een kind wat voor de zoveelste keer op OK moet en te goed weet wat er moet gebeuren. Maar ja. Ik zal maar niet te veel mopperen want er zijn altijd mensen die zeggen dat ik te veel kritiek heb. Maar zij zien niet wat dat manneke moet doorstaan.
Gelukkig ging hij verder rustig slapen. Nu wachten op de chirurg. Hopelijk gaat de PAC er goed in.
Na iets meer dan een uur kwam de chirurg weer naar de familie kamer. De PAC zat erin. Het was even lastig geweest in het begin ivm de VP drain die ook rechts loopt. Als de twee lijnen te kort bij elkaar liggen, dan heb je kans dat bij een evt infectie de infectie ook in zijn hoofddrain gaat zitten met alle gevolgen van dien.
Vrij snel mocht ik naar Rob. Tot mijn grote verbazing alleen saturatie, die ze meteen af wilde doen. Ik zei dat Rob nog last had van pulmonale hypertensie en zijn saturatie niet te ver mocht zakken. Ik wilde ook even wat zuurstof omdat de saturatie toch steeds onder de 95 schoot en daardoor zijn hartslag omhoog ging. Na een beetje aandringen gebeurde dat. Rob was goed bij. Helaas was hij enorm misselijk geweest, maar het ging snel beter, dus hup afdeling bellen.
Saturatie werd afgedaan en op dat moment dacht ik alleen maar, we moeten snel thuis zien te komen zodat Rob goed bewaakt kan liggen met zuurstof in de buurt.
Ook op de afdeling moest ik vragen om saturatiemeter, ik kreeg er keurig 1 maar batterijen bleken al snel leeg. Rob was super fit en wilde eten. Ze gaven hem zijn spaghetti. Ik dacht er het zijne van, maar ik dacht ook, wegwezen hier. Na een uur zaten we al in de auto opweg naar huis. Rob had pijn en was niet lekker, maar we hadden niet veel keus. dus doorrijden.
Thuis helaas was Rob supermisselijk. Op bed aan de monitor en de nodige zuurstof. Daarna beginnen met de reeks medicatie. En zo waren we heerlijk thuis. Veilig bewaakt en inderdaad de zuurstof hard nodig.
Vrijdag wilde Rob alleen maar in bed liggen net als zaterdag. Het was sowieso een weekend met rennen. Voetbal, turnen en ikzelf weer lesgeven En alles moet doorgaan. Zaterdag: de jongens genoten op het voetbalveld, want Luuk en Gijs moesten vriendschappelijk tegen elkaar voetballen. Stan moest fluiten op een ander veld en zo zag ik mijn mannen in actie. Zondagochtend mocht Wiese zich melden om 8.45 in Den Bosch. Inderdaad had zij zich geplaatst voor de districtsselectietraining! Een ontzettend knappe prestatie. Ze mag dit jaar sowieso het gaan proberen in de Top. N1 is bij de pupillen 1 het hoogste niveau en de trainsters van Tabitta zijn zeer tevreden. Een week met 16 uur training, maar Wiese vindt het leuk en dat blijft het belangrijkste.
Myrne is inmiddels begonnen aan de cursus voor turntrainster in Tilburg. Enorm leuk dat het turntraining geven in het bloed zit. Van vader (mijn vader), op dochter, op dochter.
En vandaag is het weer maandag. Rob is weer naar school, weer een beetje hersteld. En nu hopen dat hij de school weer helemaal op kan gaan pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten