Een avond waarin je enorm alles wat er afgelopen week op een rijtje zet. Rob lag kreunend in bed en dat ging eigenlijk de hele nacht door. De nachtverpleegkundige maakte zich ook zorgen, want in de ochtend kwam ondanks de perfalgan de koorts er weer doorheen.
De verpleegkundige wilde nu ook actie, want de pijn die Rob had in zijn zij was ook niet leuk meer. Rob kon alleen nog maar stilliggen op zijn rechterzij. Zelfs rugligging was niet meer mogelijk. De aanvraag voor de echo ging echt weg en ik kreeg al snel door dat die rond 11 uur gemaakt zou gaan worden.
Marc Wijnen kwam langs en vertelde dat hij Rob op de lijst had staan. Vandaag was er alleen maar een spoedlijst dus grote kans dat Rob vandaag toch aan de beurt was. We spraken wel af dat als er iets op de echo te zien was dat we dan de operatie niet door lieten gaan. Het blijft een supervent die Marc. Altijd luisterend en je ook echt bij het beleid betrekken. Hij denkt na over wat je zegt en gooit het gewoon niet weg en zegt ook eerlijk dat dingen die ik zeg ook echt wel kloppen.
De echo werd weer eens uitgesteld, maar ik zei dat ze moesten doorgeven dat als ze iets op echo zagen dat ze Rob vandaag een operatie konden besparen.
Gelukkig was Rob iets na 12 aan de beurt. De echo was goed op een grote milt na. Nou kan een milt vergroot worden door een bacteriele infectie. Geen wonder dat daarom ook de trombocyten (bloedplaatjes) erg laag waren in zijn bloed.
Wel was ik nog aan het nadenken over de meropenem, een andere antibiotica die hij kreeg tot en met zaterdag. Na dat die gestopt was is de koorts weer begonnen. Ik kaarte dit ook aan want alle informatie die we hebben kan soms ineens informatie zijn naar de sleutel.
Na de echo kwam Masha even heerlijk met Rob spelen. Rob die al al die tijd geen eten en drinken kreeg. Ook Gigi, de cliniclown, kwam even snel bij Rob kijken. Ze was er eigenlijk alleen voor de poli, maar ze kent Rob zo goed dat ze snel even binnen kwam en Rob even ontzettend liet genieten en schateren.
Helaas was het daarna op en ook tijdens zijn spel met Masha lag Rob op zijn zij maar genoot wel van spelletjes.
Daarna viel Rob als een blok in slaap en was het wachten op de OK.
Ineens was daar om 16 uur het belletje en mocht Rob mee naar de operatieruimte. Ik sprak Marc nog even van te voren en vertelde hem nog over de vergrote milt en over de Meropenem. Het zal wel niet zo zijn, maar als de PAC (port-a-cath het kastje onder de huid waardoor je infuus kunt toedienen door iedere keer dat kastje aan te prikken) eruit is en Rob blijft koorts houden, dan hebben we nog een theorie achter de hand. Maar eerst dit proberen, wat nog steeds het meest waarschijnlijke probleem is.
Rob was rustig en bleef op zijn zij liggen. En het in slaap brengen verliep rustig.
Het was een korte operatie en eigenlijk mocht ik na een half uur naar Rob toe. Hij was nog in diepe slaap, maar alles was goed gegaan en de PAC eruit en een normaal infuus erin.
Na even werd Rob weer langzaam wakker en besefte meteen wat er aan de hand was. Hij wilde zijn PAC zien en gelukkig was dit mogelijk. Hij was vorige keer al boos dat hij de PAC niet meer kon zien, maar nu wel. Een stukje verwerking voor een kind wat erg belangrijk is. Hij wil altijd weten wat er gebeurd en wil inderdaad ook altijd alles zien. Ons dapper manneke.
Al vlug weer terug naar de afdeling. Daar zag hij dat het inmiddels 17.45 en meteen maakte hij zich druk over het eten. Dat brengen ze altijd om 17 uur en hij vroeg meteen of het er nog was. En gelukkig hadden ze zijn bord bewaard. Een paar sliertjes spaghetti maar heel af en toe geven.
Papa, Myrne, Luuk en Wiese kwamen even kijken hoe het met Rob ging. Rob vond het zo fijn om iemand te zien. En ik natuurlijk ook. Super.
En zo was er weer een dag voorbij. Dit is gebeurt en je hoopt dat dit helpt, maar realistisch blijf je toch. Ik hoor zo vaak over dat je optimistisch moet blijven, maar ik heb in al die jaren geleerd dat je veel beter realistisch moet blijven. Optimisme kan alleen maar leiden tot tegenvallers. Negativisme is natuurlijk ook niet goed omdat dan positieve dingen met een schouderophaal bekeken worden. Als je realistisch blijft dan val je bij een tegenslag ook niet meer in een diep gat. En als het dan goed uitpakt dan ben je echt alleen maar blij. En zo kun je je uitstekend dealen met alles waar je voor komt te staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten