Zaterdag was het zover! Gijs werd 9 jaar. Vorig jaar was zijn verjaardag nog in duigen gevallen, omdat Rob toen door Dr. Levitt en René Wijnen werd geopereerd. Nu waren we gelukkig thuis. Eerst gezellig koffie met gebak met al het personeel. Ze waren er zelfs voor terug gekomen. En dat vond ik fantastisch en Gijs zeker.
Daarna was het tijd voor de famillie. Gijs genoot volop en dat had hij wel verdiend!!
Vandaag was het weer een middagje Radboud. Door de sneeuwbuien waren Rob en ik maar iets eerder vertrokken. Om 14 uur waren we eral, om 15 uur was de afspraak. Gelukkig liep het niet veel uit. Ivo de Blaauw kwam rond 15.15 het kamertje binnen. Zijn vochtbalans is nog niet goed, maar toch even doorgaan. Rob krijgt er nu zouttabletten bij en moet veel drinken.
Verder is Ivo de Blaauw ervan overtuigd dat de operatie door Marc Levitt de beste keuze is momenteel. Hij vindt hem de beste chirurg die er is en we moeten deze kans met beide handen grijpen, want een andere optie is er eigenlijk ook niet. Ivo gaat nu een brief naar de verzekering schrijven. De verzekering moet weer contact met ons gaan zoeken en uiteindelijk moet het VGZ het met Cincinnati regelen. Nou is bekend dat het VGZ niet makkelijk is in die dingen, maar laat het ons nou 1 keer meezitten en gewoon snel een ja krijgen. Want ik en John hebben er vertrouwen in dat Dr. Levitt een hele goede keus is. En voor Rob is dit zeker goed. Er pleit veel in ons voordeel, maar als de verzekering nog wil dat iemand in Groningen er nog naar kijkt dan zal dat toch moeten gebeuren, hoewel Dr. de Blaauw ook zegt dat dit heel slecht voor Rob zal zijn. Maar Rotterdam en Utrecht hebben ook al meegekeken en die wisten geen oplossing.
Over 3 weken wordt Rob toch geopereerd aan de benen en daarna 6 weken gips. Ivo de Blaauw verwacht dat we daarna snel naar Amerika kunnen.
Jeetje het is dus geen droom, want daar leefde ik sinds woensdag eigenlijk een beetje in. Er is hoop dat het nu echt goed komt. Rob en ik gaan niet op Citytrip maar op Hospitaltrip. Ivo gaat misschien mee. Wel te hopen, want alleen is toch maar eng. Pffff. Het houdt heel wat in... Maar echt doordringen doet het nog niet. Rob kan echt worden geholpen!!!! Garantie geven ze nooit, maar voor het eerst heb ik weer een sprankje hoop. Nu maar hopen dat de verzekering geen roet in het eten gaat gooien en het ons niet te moeilijk gaat maken. En Rob vindt het wel leuk. Helemaal naar Amerika, weet Rob veel wat het inhoud. De komende tijd houd ik jullie wel op de hoogt hoe het allemaal verloopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten