Ja hoor het jaarlijkse spinateam stond weer op het programma. Om 13.15 werden we geroepen. We moesten meteen een echo van zijn hoofd laten maken. Hierbij worden zijn ventrikelruimtes opgemeten, omdat Rob dus een hydrocaephalus heeft (waterhoofd).
Zijn vocht in zijn hoofd blijkt te zijn afgenomen!!! Goed nieuws dus.
Terug in "onze" kamer kwam al meteen de uroloog Dr. Kortman binnen. Zijn blaasinhoud was nog steeds aan de kleine kant. Eigenlijk moet Rob om hem zindelijk te krijgen een blaasvergroting ondergaan. Misschien kan dit ook in Cincinnati, maar het is de vraag of dit verstandig is. Want en darmoperatie en blaasoperatie is zeer risicovol. Als er namelijk complicaties ontstaan bij de darmoperatie (wat vaker gebeurt) is de blaasoperatie voor niks geweest...
Misschien is even rust wel beter, John en ik weten het eigenlijk ook weer niet. We moeten nu de dridase weer opstarten. En even nadenken.
De revalidatie-arts kwam daarna binnen. Zij had eigenlijk niet veel te melden. Want al wat vorige keer was besproken met haar was dus uiteindelijk helemaal niet goed. Geen jaar wachten met opheffen ileo, geen jaar wachten met volgende operatie.
We zien haar wel tijdens de opname voor de beenoperatie.
Vervolgens kwam de neuroloog ons gezelschap houden. Dr. Sie was superblij dat Rob een stuk minder pijn heeft. Ook was ze blij dat er eindelijk ontdekt was wat er nou moest gebeuren. Ze vindt de stap naar Cincinnati heftig maar wel verstandig.
Qua ontwikkeling als spinakindje, doet Rob het werkelijk fantastisch. Vooral geestelijk kwam Rob haar heel positief over. Ook zijn rug was nog heel mooi recht en dat is heel goed.
De orthopeed Dr. Hosman stak vervolgens de neus in de kamer. Hij vertelde ons dat de operatie gepland stond voor 3 maart. Maar toen ik vertelde dat er eigenlijk was afgesproken 24 februari beloofde hij ons om dit proberen te veranderen, om zo geen tijd meer te verliezen. Zeker niet met het oog op Cincinnati. Ook legde hij de operatie nog eens uit, en daar wordt je niet vrolijk van. Maar ja. Rob gaat met heel zijn benen en buik in de gips. Dat wordt dus 6 weken platliggen. Oeps. Arm kind ook dat nog... Nou hopen dat de operatie dus 24 februari is.
Tenslotte kwam Nurse Pratitioner Miel nog even wat bijkletsen over het laatste jaar. Hij was ook redelijk onder de indruk en snapte nu waarom we hem zo vaak waren tegen gekomen. Hij heeft het werk van iemand anders overgenomen, en wil nu gaan bijhouden hoe het gaat.
Om 16.15 mochten we ons hokje uit gelukkig. Een dubbel gevoel gevoel. Soms goede berichten soms slecht. En Rob.... die had een anti-hand-geef-dag hahahahaha. Hij dacht waarschijnlijk.... tja wat dacht hij eigenlijk... gewoon kleuterpubertijd!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten