Zoals altijd gebeurt er op zondag eigenlijk niet veel in het ziekenhuis. Rene Wijnen kwam even kijken bij het spoelen. Hij vond dat het al beter ging, en dat Rob bij huilpartijen best goed af te leiden was. Dat is ook wel zo, maar ook ging Rob tijdens zijn spel juist ook heel hard huilen. Maar ja soms weet ik het ook niet meer. Zijn hand waar het infuus inzat was dik en niemand mocht in al die dagen aan zijn hand komen. Ook dat huilen werd betiteld als angst. Maar nadat het strakke verband was verwisseld, mocht er ineens veel meer.... tja is het dan angst of pijn geweest..... Vul zelf maar in, want ik weet het dus echt niet meer.
De morfine is inmiddels naar 0,5 gezet en Rob krijgt nog 4x paracetamol en 2x diclofenac en nog steeds antibiotica.
Rob viel al om 19 uur in slaap, maar ik moest hem nog katheteriseren en nog een zetpil geven. Ik ontdekte dat zijn oude wond nog lekte, en belde de verpleegkundige om een pleister. Ondertussen bleef Rob doorslapen, dus tijdens die twee handelingen, maar tijdens het plakken van de peister, gooide Rob plotselling met de benen. Ik vroeg de verpleegkundige om te blijven kijken naar deze reactie en bij de volgende kleine druk op zijn buik, verkrampte Rob weer. Dus toch pijn?! Zijn buik is daar ook erg gezwollen. Ik hoor het morgen wel.
De kinderen waren lekker nog allemaal op visite geweest en we hebben lekker even gewandeld, en ze hebben lekker met z'n alle op bed naar een video zitten kijken. En daar genieten we met zijn alle van. En omdat PSV heeft laten zien ook weer te kunnen winnen, kun je vandaag lachend afsluiten. En blijven hopen dat Rob dit alles ook zal overwinnen Maar dat lukt hem vast wel, daar ken ik hem inmiddels goed genoeg voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten