21-2 Helaas ons mam heeft de strijd verloren

Een rare week deze week. Terwijl ons mama alweer een tijdje in Leuven was opgenomen, reden wij voor de zoveelste keer naar het Radboud. Je weet op een gegeven ogenblik ook even niet waar je gedachten heen moeten gaan. Je verneemt net dat je moeder niet herstelt van een teruggekomen kanker, gecombineerd met een longontsteking en longembolie, en je hoort dan ook dat Rob waarschijnlijk ook een tethered cord heeft, die gezien is op de MRI. Maar hopen dat ze 2 maart de 2de interpretatie van de MRI iets anders uitwijst.
Ons mama is vanaf maandag hard achteruit gegaan. Zondag waren we nog op vistite en ging het goed. Dinsdag ging ze echt zienderogen achteruit. Op dat moment komt het besef dat het misschien toch de verkeerde kant op kan gaan, al realiseer je je dat allanger.
Woensdagavond werden we met spoed naar Leuven geroepen. De arts wilde een gesprek met ons allemaal. De weg erheen is dan lang, maar je gaat je al heel snel realiseren wat de boodschap zal zijn.
De arts vertelde dat ze de kanker definitief niet meer konden behandelen, alleen de symptomen gaan ze nog behandelen en ze hoopten dat ze haar nog een beetje beter konden maken. Misschien konden ze haar dan nog naar Nederland brengen. Tja...
Donderdagochtend kwam toen alsnog plotseling het bericht dat we met spoed moesten komen, omdat ons mama heel snel achteruit ging. Misschien konden we al niet meer goed afscheid nemen. Dus snel naar Leuven (een beetje te snel?). Daar aangekomen was ze stabiel maar had ze de ogen gesloten. De toestand was echt dramatisch. Het zou echt niet meer lang duren. De hele dag zaten we met z'n allen daar. Voor John was het allemaal moeilijk om te komen. Hij was thuis om de kinderen te verzorgen. Ons mama werd nog regelmatig wakker en vroeg dan steeds naar ons allemaal en wist precies wie er wel en niet aan bed stonden, en owee als je er niet was, dan moesten we die gauw gaan halen en dan was het weer goed. Ons mam zei dan"Het is goed zo."
En dan ging ze weer slapen. 's-avonds was John er ook bij. Toen nam ons mama echt afscheid van ons, want met John erbij waren we echt compleet. Mooie woorden vielen er en ze zei nog precies wat ze kwijt wilde.
Later die nacht riep ze ons weer bij haar. Ze bleef ons in de gaten houden. John ging weer naar huis. Toen ze later vroeg waar John was, vertelde ik dat hij voor de kinderen moest zorgen, zei ze dat het goed was.
De vrijdag duurde lang. Ze viel in een steeds diepere slaap. Ze hielden haar toestand onder controle en ze hoefde niet te lijden gelukkig.
Uiteindelijk is ze vannacht om 3.35 uur ingeslapen. Een onwerkelijk moment, want je mama van nog maar 61 jaar is er niet meer.
Ik heb ze mee gewassen en aangekleed. Ze werd nog mooi opgebaard. En allemaal konden we nog afscheid nemen. En dan nog naar een lange rit naar huis en mama blijft nog even daar en dat is raar. Ze is nu alleen daar, maar hopen dat ze zo snel mogelijk naar huis komt. Dag mama het ga je goed. Je was geweldig!!