Gelukkig sliep Rob deze keer een hele nacht door. Dat is een zeldzaamheid, maar wel heerlijk. Ook het eten gaat beetje bij beetje steeds beter. Nu hoeven we hem nog maar 1 zak sondevoeding te geven ipv twee.
Wat helaas wel blijft nog is de enorme zwakte. Heel af en toe komt hij eventjes de bank af en probeert voorzichtig te kruipen. Maar steeds na een klein stukje gaat hij weer liggen van de pijn. Dan maar weer terug op de bank leggen.
Maar dat Rob een doorzetter is blijkt wel uit het feit dat hij het toch steeds weer probeert. Toch zie je aan elke beweging zijn zwakheid. Zijn sterke armen van voorheen zijn dun geworden en hebben moeite om hem voor te bewegen. De operatie heeft hem echt helemaal uitgeput en zwak gemaakt.
Het heeft echt zijn tijd nodig en Rob ligt nog veel op de bank. Hij wil wel, maar het lukt nog niet. In de middag was het rustig in ons huis. Alleen Wiese en Rob waren boven en dat gaf Rob de broodnodige rust.
Vandaag kwam Stan ook weer thuis. In het ziekenhuis hadden Rob en ik hem maar 1 keer gezien en vanaf dinsdag heeft hij bij zijn vriendin gezeten. Een mooi moment, want ook Rob moest een traan wegpinken, zo blij was hij om zijn grote broer te zien.
Nu slaapt Rob weer. Helaas alweer wakker geworden vanwege pijn in de buik. Toch nog teveel gedaan vandaag? Ik weet het niet. Maar dit herstel gaat heel lang duren. Ach dan geven we hem toch gewoon die tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten