Over de nachten zullen we niet te woorden vuil maken. Rob was heel onrustig. Gelukkig mogen we allemaal op zondag even langer blijven liggen en hoeven we niet persee om half 8 ons bed opgeruimd te hebben. En daar maakte ik gretig gebruik van. Terwijl Rob TV keek doezelde ik nog wat, maar helaas kon Rob niet echt stilhouden.
De dag begon gewoon rustig. Eerste de verzorging en daarna wat ontbijten en heel veel koffie. De wond waar eerst zijn malonestoma heeft gezeten geeft toch wat pus af en dus is het nodig om dat toch maar even aan de chirurg te laten zien.
Gelukkig kwam ze al vrijsnel en morgen wordt het opnieuw beoordeeld.
Toch lijkt er vandaag een keerpunt bereikt. Rob ging plotseling zitten en dat is een grote stap vooruit. Hij was al dagen verdrietig dat dat niet ging, maar hij zette door. Het duurde maar 2 minuten maar het waren 2 mooie minuten. Daarna moest hij weer heel snel gaan liggen. Toch was hij deze ochtend eindelijk wat beter.
Er gebeurde eigenlijk niks vandaag. Geen visite, want iedereen was natuurlijk naar de Carnaval. Stan was met PSV naar Groningen en Myrne liep mee met de optocht. Tja en dan duurt een dag toch wel lang. Rob moest wel boete voor de goede ochtend want in de middag kwamen de verhogingen en ook weer pijn kwam er terug. Hij viel zelfs in slaap op een gegeven moment. Zo denk je dat je zo naar huis kunt en zo weet je zeker dat je nog een paar dagen zult moet blijven. Ik hoop toch echt voor het weekend weer thuis te zijn. Na zijn middagslaapje ging het toch weer wat beter, al ging het zitten echt niet meer.
Morgen zouden Gijs, Luuk en papa naar Milaan vliegen. Ze hadden spotgoedkoop een vliegticket kunnen bemachtigen en dat gaat niet door. Zo spijtig. Zo vaak dat er dingen af moeten worden gezegd. Ja natuurlijk begrijpen ze het. Ze begrijpen alles, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet een keer ontzettend van balen. Ik vind het in ieder geval zeer sneu voor ze.
Nu op naar morgen. Kijken wat de artsen zeggen over zijn temperatuur die toch nog rond 37.9 blijft en benieuwd wat ze zeggen over het weinig stomaoutput. Het gaat gelukkig vooruit maar we zijn er nog niet. De morfine is gestopt en we zijn overgegaan op 4x daags paracetamol, 2x daags tramadol en de S Ketamine staat nog steeds op 0,5. Maar we zijn van 7 pompen, terug naar 2 pompen dus dat scheelt enorm. Nu moet Rob de rest doen. Ja het was een saaie dag, maar die is alweer voorbij.
3 opmerkingen:
Zondagen in een ziekenhuis zijn over het algemeen saai, je 'mist' de binnenlopers, pedagogisch medewerkers enz..
Hopelijk zet de kleine stijgende lijn wat voort, zet 'm op daar!!
Hoi Rob,
Je doet het geweldig kerel, 2 minuten zitten wat knap.
Ik hoop dat je vandaag bij de post een verrassing gekregen hebt. Mama mocht de maat niet goed zijn, wil je dat dan alsjeblieft aangeven, dan kunnen we ruilen.
Rob zet hem op en mama en de rest van de familie ook, zeker nu de teleurstelling van het niet doorgaan van het uitje er is.
groetjes Wil
Hoi Rob en hoi Mama,
Ja, ik ken het: zondagen in het ziekenhuis. De tijd sleept zich voort... En als je geen bezoek hebt dan zijn de hoogtepunten de maaltijden en de koffieronden.
Leven van hoogtepunt naar hoogtepunt dus.
Fijn Rob dat je 2 minuten heb kunnen zitten. Er is vooruitgang dus!!!
Hoop dat jullie z.s.m. weer naar jullie man/papa kunnen, naar jullie grote zonen/broers en naar jullie lieve meiden.
Maria
Een reactie posten