6-10 weer thuis, opluchting en uit de gips

In de nacht werd Rob ineens ziek. Tot twee keer toe moest hij spugen en daar sta je dan maar weer bedden te verschonen. Gelukkig voor Rob viel hij ook snel weer in slaap.
In de ochtend wilde hij niet echt eten, maar ja. Dr. Van de Ven kwam deze keer langs en hij vertelde dat we naar huis mochten. Ik haalde het gesprek van gisteren aan, en hij antwoordde eigenlijk meteen dat ook hun het allemaal geen goed idee vonden om Rob 3 maanden op te nemen.
Hij vond het echt onzin. We moeten nu gewoon nu een zwemband in zijn rolstoel doen en proberen de wond zo droog mogelijk te houden. Kijk een opname van 2 weken daar kon hij zich nog in vinden, maar dat andere vond hij echt niet te accepteren. Van de Ven ging zijn wondranden afknippen en omdat Rob geen gevoel heeft rondom zijn stuit kan dat zonder verdoving.
Ik vertelde ook dat ik zo langzaamaan het vertrouwen in revalidatieartsen aan het verliezen was en dat kon hij zeer goed begrijpen. Ik zei ook dat hij mocht blijven en toen vroeg Dr Van de Ven omdat aan René door te geven. Dus stuurde ik hem een sms met Kees mag blijven. Of hij het begrepen heeft. hihihi. Je begrijpt dat er zo'n enorme last van mijn schouders viel, want soms voel je je zo alleen staan in je keuzes. Je begint soms te twijfelen of je je kind te kort doet, maar je weet gewoon dat dat niet is. Verdorie dat is nu de tweede keer dat een revalidatiearts mij over de zeik heeft gekregen. Wat is dat toch? Het is net of zij het altijd beter weten en ze schakelen de moeder soms uit. Ze geven je als ouders gewoon het gevoel dat je het niet goed doet.
Maar wat was ik opgelucht en nadat ik John had gebeld hoorde ik aan zijn stem dat hij ook opgelucht was. We konden gelukkig al meteen naar de gipskamer waar het gips eraf ging. Daarna naar de röntgen voor een controle foto. Het gips mag er nu af blijven. Als het goed is dan is er genoeg botvorming om het te houden. Dus dat viel in ieder geval 2 weken mee. Want ipv van 10 weken zijn het 8 weken gips geworden (nog lang genoeg...)
De dietiste kwam nog even langs en ik deed het gelukkig allemaal goed en moest doorgaan met de sonde zoals ik het deed (joepie ik doe het wel goed!!!!)
Papa, Gijs, Luuk en Wiese kwamen ons ophalen. Heerlijk!
We hadden nog even een vertraging want in de hal waren konijnen, cavia's en een heuse kameel. En dat vonden de kinderen fantastisch, kortom een leuke vertraging.
Het was heerlijk om thuis te komen, hoewel ik al meteen de winkel in moest en wat fouten uit de computer van de bakkerij halen.
Tijdens het spoelen, voelde ik wel dat de dilatatie van de onderste vernauwing zin heeft gehad, maar helaas zat de vernauwing daarboven en nog gewoon zit. En dat is wat René en ik eigenlijk al voorspeld hadden.
Nu op naar herstel met paracetamols + tramadol en sondevoeding. En morgen weer gewoon naar school. Op naar even weer een normaal leventje