04-10 Dilatatie geslaagd, toch veel pijn

Gistermiddag brachten John, Myrne en Wiese ons weg. Wat een verschil met doordeweek. Nu kon je in één keer doorrijden.
Mooi optijd waren we in het ziekenhuis en we gingen naar afdeling 1zuid kamer 56.
Maar even een kopje koffie en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen. Dat kostte bij Rob een paar tranen, maar die kwamen pas toen iedereen weg was, want hij wilde niet dat iedereen zag dat hij moest huilen. Gelukkig gaf de televisie afleiding.
In de avond werd er zoals afgesproken alvast een infuus geprikt. Temp stond alweer op 38.4 maar de anaestesist die kwam zei dat dat geen probleem moest zijn, omdat het bekend was.
Gelukkig was het een goede nacht en Rob besloot uit te slapen tot 8.15. Zelf was ik al om 6 uur wakker maar ja. Ik ging ondertussen maar eten, dan zag Rob dat niet.
De rest van de dag verliep rustig. Rob kreeg een bed speciaal voor zijn decubitus en hij ging ook even speler met de PM-er zodat ik snel even naar restaurant kon voor een strippenkaart voor mijn ontbijt. Tja die is hier niet gratis zoals in het Radboud, maar kost 3,25 euro. Best veel. Het is hier sowieso allemaal veel duurder.
Rond 13.45 liepen we naar de OK. Helaas verliep het protocol toch net iets anders en Rob moest veel te lang in de wachtruimte liggen. Je zag gewoon dat dat niet goed was voor hem. Daarna gingen we echt opweg en ook daar duurde het vrij lang. Rob begon te huilen en ik zei dat ze nu echt door moesten gaan pakken. Masja, wat heb ik je gemist vandaag. Jij weet alles altijg in goede banen te leiden, maar nu moest ik het doen. Ik vond het sowieso raar dat je daarna de weg alleen terug moest vinden.
Maar ja. Dus begon het wachten. Rond 15.15 kwam Ivo de Blaauw naar mij toe. Hij had idd een vernauwing geconstateerd. Het laatste stuk was verlittekend en net daarboven was de darm gewoon niet goed, maar verderop was die uitstekend. Hij had hem flink opgerekt, maar niet met een ballon zoals afgeproken, want dat ging niet. Maar gewoon met hegars.
Al vrij snel erna mocht ik naar Rob toe en hij werd al snel wakker. Gelukkig had hij geen pijn, maar ze hadden dan ook flink wat pijnstillers toegediend. Op naar de afdeling. Rob wilde maar één ding ETEN!!!!!
Dus een snee brood met pindakaas. Echt zitten lukte nog niet, maar verder ging het goed. Helaas had ik de moeder van Hanneke Wils gemist, ze was zo lief geweest om langs te komen, maar Rob lag op OK. Maar toch bedankt, superlief hoor!!
Terug op de afdeling was het toch weer raak. Eerst leek het nog te gaan, maar na 5 minuten zitten, had Rob veel pijn en ging hij snel liggen. Daarna was het op en af met hem. Hij werd heel snel boos, omdat hij eigenlijk meer wilde dan hij kon. Rob wilde zitten, maar dat ging echt niet. En dan wordt hij boos, huilerig en chagrijnig.
Hij at wel meteen weer boterhammen. Bij het eten van soep, wilde hij weer zitten, maar je zag gaande weg dat het zweet hem uitbrak. Hij beet door, maar op een gegeven moment ging het echt niet meer. Maar extra tramadol nog erbij. En zo ging het tot hij om 21 uur eindelijk in slaap viel. Arm manneke. Je kunt als moeder veel hendelen, maar als je kind pijn heeft is het echt niet prettig.
Gelukkig slaapt hij nu wel en ik hoop tot morgen vroeg.