Er stond vandaag een telefonischconsult op het programma. Dus vanaf 16 uur is het weer een beetje stress en angstig de telefoon vrijhouden. Om 18.55 belde René Wijnen. Hij vroeg of we deze week nog op het ok programma stonden. Toen ik negatief moest antwoorden, was hij het daar duidelijk niet mee eens. Hij wil morgen toch nog proberen te regelen dat Rob woensdag aan de beurt is. Volgens hem kan het wel met het OK programma maar het is de vraag of hij een bedje kan regelen.
Morgen belt hij mij terug. Nou maar hopen dat het lukt, want ik vind de pijn die Rob moet lijden soms niet meer om aan te zien. Ik weet dat er veel ergere dingen zijn. Neem nou een echtpaar uit Sint-Michelsgestel. Hun schattige dochter kwam naar het ziekenhuis om een tongriempje te laten doorsnijden, maar bij het aansluiten van de saturatie (zuurstofgehalte in het bloed), bleek er iets gigantisch mis te zijn. Het meisje had een hele grote hartafwijking. Ze wisten op een gegeven moment niet meer of het kind 1,2,4, of 20 mocht worden. Gelukkig krijgt het kind in Leuven nog een kans. Die mensen die maken pas echt iets mee. Maar zulke verhalen leren je om te relativeren.
En daarom word ik soms ook zo boos op mezelf dat ik klaag. Verdorie maar Rob heeft pijn en dat is geen pretje. Ooit komt er een oplossing.
Morgen voor de 2de keer naar de kleuterschool. Ik hoop dat het goed gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten