Onverwacht kwam er vorige week een sms van Rene Wijnen dat Rob was aangemeld voor een poli met een arts uit Amerika. Dit zou zijn op dinsdag 27 januari om 15 uur.
Maar eerst moesten we al om half 9 in het Radboud zijn om te spoelen met een fysiotherapeute om te kijken of zij ontdekt kon krijgen waarom Rob zo'n pijn had bij het spoelen. Dus vroeg op pad om op tijd te zijn. Helaas kon ook zij geen duidelijke oorzaak vinden, en dus werd echt alle hoop gericht op de arts uit Amerika. De zenuwen gierde door mijn keel.
Om 12 uur nog eerst een gesprek met Rene Wijnen. En dan begint het wachten. Om 15 uur was het zover. Dr. Ivo de blaauw vroeg of wij er klaar voor waren, want er kwam een hele delegatie binnen. En er werd met 3 chirurgen druk overlegd. Eerst dacht Dr. Levitt (de naam van de arts uit Cincinatti) dat de houding bij het spoelen niet goed is, maar naarmate het gesprek vorderde kwam hij tot de conclusie dat het misschien verstandig was om zijn katheter van zijn buik naar zijn navel te verplaatsen, en zijn hechtingen weer uit zijn rectum te halen. Misschien was er een zenuw geraakt en dat kon zijn pijn verklaren. Ook de plaats van zijn navel zou minder pijn opleveren.
Dus werd er gezegd dat er overleg zou plaatsvinden tussen Dr. Wijen en dr de Blaauw, maar dr. Levitt wilde hem de volgende dag zelf meteen opereren, maar dan moest Rene Wijnen nog een bedje en OK ruimte regelen. Hij zou me die avond bellen
Dus helemaal shaking naar huis
Die avond werd ik gebeld dat we pas de volgende dag meer konden weten. Voor de zekerheid Rob nuchter houden en wachten.
Zenuwslopend dat wachten. En uniek dat je zo'n kans krijgt. Want een malone in de navel is hier nog nooit gebeurd terwijl ze in Amerika juist die plaats altijd gebruiken.
De volgende ochten om 9.45 kwam het verlossende telefoontje. Snel komen want Rob werd dezelfde dag geopereerd.
Rene Wijnen kwam nog even zeggen wat ze precies gingen doen en het zou ongeveer 1,5 uur duren
Om 14,30 op naar de OK. En dan begint het lange wachten. Rob werd deze keer met een infuus in slaap gebracht en dat nam de angst voor het kapje weg. Natuurlijk was het huilen, want Rob besefte al tijdens zijn rit naar de OK wat er ging gebeuren.
Het blijft sneu om je manneke zo weg te brengen, maar hij werd geopereerd door een ervaren chirurg en die heeft ons hoop gegeven dat Rob van de pijn af zou komen.
De operatie liep weer eens uit en wel 1,5 uur en dat is niet goed voor je. Gelukkig mocht ik om 18 uur naar Rob toe. Echt wakker worden deed hij niet, maar om 19.15 naar de afdeling. Papa en Wiese waren inmiddels ook gearriveerd en konden Rob weer lekker knuffelen. Wel werd de morfine nog omhoog gezet. En het zijn flink wat wondjes. Gelukkig kon Rob ook weer even lachen. Maar het was wel een lange zenuwslopende dag. Je kon het vergelijken met een sneltrein waar je onverwacht in bent gestapt en die maar door denderd. Dinsdag op poli en woensdag geopereerd en tijd om het te beseffen... Dat was donderdag....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten