En dan breekt het weekend alweer aan. Vrijdagmorgen ging Rob gewoon naar school Tot half 11 en toen gingen Lotte en ik hem halen. En dan wil Rob echt wel naar huis. Normaal gesproken zou hij heel enthousiast gaan spelen, maar Rob hield zich redelijk rustig. Wel een beetje Lotte meehelpen, maar niet heel lang. De andere kinderen kwamen thuis en de rest van de dag lag Rob een beetje op de bank. In de avond toen Lotte nog even terugkwam was het ook niet super. De thermometer gaf ook 38.5 aan. Echt koorts dus. Hij speelde wel wat maar eigenlijk viel hij toch vlug in slaap.
Zaterdag was het een leuke dag. Eerst met Luuk naar de F1 en daarna kwam Myrne thuis van een week met school weggeweest te zijn naar Edinburgh. Rob en Wiese gingen mee. En toen Rob Myrne eindelijk in zijn armen kon sluiten, moest Rob enorm huilen. Zo had hij Myrne gemist. Dat we in de stromende regen stonden deerde hem niet eens. Gelukkig was er iemand zo lief om een paraplu boven hem te houden.
Daarna weer naar huis en natuurlijk zat Myrne vol met verhalen en ook de foto's werden bekeken.
Rob lag inmiddels weer op zijn trouwe plekje en werd steeds vermoeider. Naast het wondje bij zijn stoma was de huid ook rood, gezwollen en pijnlijk. Zou er dan toch iets van een ontsteking zitten? In de avond sliep hij dan ook snel. Weer met temp tegen de koorts aan.
Zondag was het echt gedaan met Rob. Terwijl ik met Gijs en Luuk naar de keepersacademie en techniekacademie ging (luuk krijgt nu ook les van Jeffrey Promayon) bleek dat Rob eigenlijk geen fut had.
Thuis gekomen gaf de thermometer ondanks paracetamol 38.4 aan en die temp liep op tot 39. Hij lag alleen maar op de bank en had niet eens kracht meer om te zitten. Het eten moest hem liggend gegeven worden.
Na veel aarzelen besloot ik toch te bellen. Je belt niet omdat je eigenlijk geen zin hebt om toch weer uit te moeten leggen dat je als die zaalartsen etc net zo goed over kunt slaan en rechtstreeks de diensdoende kinderchirurg moet bellen. En idd toen ik belde was er idd enige overredingskracht nodig.
De kinderchirurg belde na ruim een half uur terug. Inmiddels was ik eigenlijk helemaal klaar met alles. Klaar met de koorts, klaar met dat gezeur, klaar met het ziekenhuis. Gelukkig konden we het heel goed eens worden dat er morgen een kinderchirurg belt morgen, die Rob goed kent. Dan nemen we de beslissing of er toch weer een echo gemaakt moet worden. De echoscopist kon nml geen echo onder de stomaplak maken en daar geeft Rob nu pijn aan.
Een dubbele dosis pcm liet de koorts wel zakken naar 38.3. Hopelijk is het morgen toch echt weer wat beter. Vanacht de camera maar aan en als John in de nacht gaat werken, moet Rob maar bij mij komen liggen. In geval van nood, ben ik nog zo in het Radboud, maar zo'n vaart zal het ook wel weer niet lopen, denk ik.
2 opmerkingen:
Ik moet toch weer even slikken na het lezen van deze blog. Jij en Rob verdienen idd eens rust na deze turbulente tijd. Het manneke krijgt de kans niet om op te knappen, want dan is er weer iets anders wat de revue passeert. Wij denken aan jullie en geef rob een hele dikke kus van zijn grote vrienden Stefan en Finn. Groetjes angitt
Wat een zorgen toch weer om jullie mannetje. En wat triest voor Rob dat hij zich zo beroerd moet voelen en pijn heeft,
Ik hoop dat jullie snel duidelijkheid krijgen over de oorzaak van dit alles en uiteraard beterschap voor Rob.
Veel sterkte toegewenst.
groet Wil
Een reactie posten