Zo wat een temperaturen. De thermometer gaf vrijdag 37,3 graden aan in de schaduw op ons dakterras. Er wordt dus dankbaar gebruik gemaakt van het zwembadje. Zelf het water koelde de vrijdag maar amper af, maar gezellig is het wel zo met z'n allen buiten. En toen Stefan de vrijdag hier ook nog eens was, was het feest voor de kinderen.
Het blijft wel lastig met Rob buiten. Je kunt hem geen moment uit het oog verliezen. Hij kruipt en billenschuift alles kapot, ondanks dat ik alles zo goed en kwaad als het gaat verbind. Zijn knieën zijn kapot, zijn voeten en zijn billen. Maar Rob geniet wel in het water en gaat zelfs weer staan aan de rand van het zwembad. In het water kan Rob nou eenmaal makkelijker bewegen.
Helaas wil de reisverzekering het tweede ticket buisinessclass niet vergoeden. Er staan allerlei regeltjes in de polisvoorwaarde waarbij je bij gepland ziekenhuisopname in het buitenland gewoon nergens recht op hebt. Natuurlijk ben ik blij dat ze het duurste ticket alsnog vergoeden, plus wat extra telefoonkosten die ik door dit alles heb gemaakt. Maar het blijft wrang dat je gewoon daarvoor heb moeten knokken. Als je in het buitenland ziek wordt krijg je alles, maar in dit schrijnend geval, maar de helft. Ik moet zelfs nog opletten hoe ik dingen verwoord op mijn weblog, want die wordt zelfs nagezocht om te kijken of je geen negatieve dingen over verzekeraar erop zet. Ik had namelijk op 1 mei erop gezet dat ze Rob zijn ticket niet wilde vergoeden, maar ik had erop moeten zetten, dat ze Rob zijn ticket wilde vergoeden, maar zelfs het duurste ticket voor ons gingen vergoeden. Tja je zet woorden in emotie en wanhoop op je weblog, want we konden niet naar huis anders, vanwege de hoge kosten. En dan heb je 1 woord er verkeerd opgezet en daar wordt je op gepakt. Ik heb dit inmiddels moeten aanpassen en dat is dus gebeurd, maar ik weet niet goed meer wat ik van dit alles moet denken. We moesten naar Amerika om je kind te redden, maar alles gaat zo moeizaam. Bij het VGZ en ook dus bij de reisverzekering. Gelukkig zijn er dan mensen die je spontaan helpen, maar instanties helpen je pas als ze er vaak niet meer onderuit kunnen. Eerst zoveel tegengas. Net of je daar allemaal tijd voor hebt, en emotioneel is het helemaal al niet meer te bevatten. Maar daar wordt slecht rekening mee gehouden. Niet door alle mensen die daar werken hoor. Want sommige lijken oprecht met je mee te leven, en ik denk dat ze dat ook menen. Maar je verliest wel het vertrouwen in de de instanties. We moeten zo knokken. Bij CIZ, Gemeente, VGZ en nu dus ook interpolis. Sommige mensen krijgen alles voor elkaar, maar hoe ze dat doen, ik heb geen flauw idee. Dit moet niet als boos gelezen worden, maar wel als zeer teleurstellend, want boos ben ik niet eens meer. Eerder lam geslagen.
Morgen gaan we naar Rotterdam. Naar Prof Dr. René Wijnen en naar de plastische chirurg. Er valt veel te bespreken en vooral over hoe we het in het vervolg gaan doen. Maar eerst nog bespreken hoe we Rob helemaal beter kunnen krijgen. Ik ben benieuwd.
1 opmerking:
Hi Gitte,
wat een struggle, steeds maar weer. Ik kan me zó goed voorstellen dat je emotioneel er soms doorheen zit en geen vechtlust meer hebt. Maar die lieve Rob is toch maar een toppertje hoor. Het is wel een heen en weer gereis, dat vreet ook energie. Maar als hij maar wat beter kan worden! Heel veel succes en sterkte met alles en als ik dé gouden tip krijg voor een verbouwing (want ook wij vechten ervoor om het rond te krijgen) hoor je het meteen. Ik hoop en bid voor jullie dat er een oplossing zal komen.
Veel liefs,
Sandra
Een reactie posten