14-08 Handicap accepteren

Als mensen Rob zien dan zeggen ze steevast:"Wat is het toch een vrolijk manneke." Ja dit klopt ook. Maar toch lopen we steeds vaker tegen hele lastige zaken aan. Boos worden als hij de regie uit handen moet geven. Boos worden omdat hij weer verzorgd moet worden terwijl andere kunnen spelen en dan is de verzorging soms nog pijnlijk ook. Teleurgesteld zijn omdat hij te moe is om door te gaan.
Ook is hij nog steeds heel boos dat hij niet naar groep 3 mag gaan. Ik wilde hem in de vakantie helpen om te leren lezen, maar ineens gooide hij de kont tegen de krib.
Maar op een avond werd het hem te veel en toen kwam de aap uit de mouw. Hij wil heel graag naar groep 3 maar hij denkt nu zelf dat hij het niet kan. Toen ik zei dat hij het echt heel goed kon die woordjes lezen, wilde hij ineens een boekje hebben.
Dit gezeur van school is gewoon echt fout. Rob kan heus mee, maar wordt op deze manier niet gestimuleerd. Hij is al heel onzeker en zijn zelfvertrouwen heeft nu een enorme deuk gekregen. Ik blijf het raar vinden dat iedereen buiten school om zegt dat hij een super pienter manneke is (ook leraren die hem observeren)en dat het gewoon beter is om hem door te laten gaan nu beter is voor zijn sociaal emotionele toestand dan zijn prestaties. Iedereen ziet het behalve school.
Soms wilde je dat je in een ander dorp woonde waar je meer keus hebt, maar helaas is dat hier niet zo. Ik blijf het raar vinden dat ze mijn standpunt in deze totaal wegwerpen. Het komt hopelijk nog goed.
De grootste klap was overigens toen Rob ineens door een stom incidentje (hij mocht niet aan de rolstoel van een ander kind zitten wat heel terecht was). Ineens begon hij heel hard te huilen en toen kwam er heel heel veel leed uit. Hij wilde dat hij kon lopen. Hij wilde niet meer in een rolstoel';" Ik wil ook voetballen en lopen net als Raf, Raf kan al wel lopen en ik nog niet." Raf is namelijk het zoontje van 1,5 van mijn zus. Tja toen liepen bij mij ook de tranen over de wangen.
"Dr Ivo en René moeten mijn rug gaan maken zodat ik ook kan lopen." "Ik wil ook naar groep 3." "Ik wil geen zakje meer op mijn buik." "Ik wil geen sonde meer." Tja en breng daar maar eens iets tegen in. Ik besloot om hem even te laten gaan en hem zijn verdriet eruit te laten komen.
Het heeft wel een half uur geduurd voor hij weer een beetje kalmeerde. Tjonge wat gaat er veel om in zo'n kopje. Daarna ga je even rustig met hem praten. Dan probeer je toch weer dingen te benoemen die hij wel kan en dat het een heel heel lief manneke is.
Nog steeds komen die opmerkingen heel hard binnen. Ook voor mij is dit zeer confronterend en ook voor Myrne die er op dat moment bij was, was het een lastig moment.
Je kunt aan sommige dingen gewoon niks veranderen. Je hoort heel vaak de opmerking: hij weet niet beter. Nou vergeet het maar, dit kind ziet ook dat mensen lopen en voetballen. En hij probeert soms te lopen, maar dat lukt gewoon echt niet.
Nee het is makkelijk gezegd als je het zelf wel kunt. Wij klagen al als we even mank lopen dat we niet kunnen rennen. Zij kunnen het nooit. Niet eens mank lopen.
Rob moet hier doorheen, maar dat is niet altijd gemakkelijk. Gelukkig is hij vaak heel vrolijk en gaat hij gewoon weer door, zonder klagen.