De nacht verliep zoals elke nacht. Tussendoor veel zorg, maar Rob sliep tenminste. En als hij even wakker was, kon hij weer rustig gaan slapen.
In de ochtend kwam de zaalarts. Ze ging bekijken of we inderdaad in het weekend naar huis konden. Ik gaf aan dat we eigenlijk al konden gaan. In de ochtend (het was inmiddels 9.30) was er nog niemand geweest en ik had ondertussen alles al gedaan. Medicijnen toegediend, fraxiparine gegeven, vochtbalans afgemaakt, etc. Ze begreep meteen wat ik bedoelde en ging overleggen met de prof van de cardiologen.
De verpleegkundige kwam erna en was zo klaar. Tenslotte was alles al klaar. Rob deed het goed, oké nog wat moe en natuurlijk moet hij nog heel veel herstellen, maar gezien de operatie nog maar 1 week geleden was, deed Rob het uitzonderlijk goed.
De cardioloog kwam langs en zag dat we inderdaad graag naar huis wilden. Ik gaf aan dat als er nog iets moest gebeuren, we echt wel wilden blijven, maar voor de zorg en infusie hoefden we in ieder geval niet blijven. Ze zei dat ze voorlopig niks gingen doen. De antiXa spiegel kunnen we maandag in Nijmegen laten controleren en ze zijn daar ook van alles op de hoogte, en ze zei:" jullie mogen gaan." Oh wat is dat bizar snel. Niet normaal!
Dus snel mijn man bellen en hij reed meteen aan, want tenslotte was het nog 1 uur en drie kwartier rijden. Rob had tranen van geluk! Wat een klein wonderkind is het toch. Zoveel heeft hij al doorstaan, en nu zelfs dit. Ongelooflijk.
Het werd spullen pakken, juiste infusie voor onderweg en uiteraard ervvoor zorgen dat Rob ook echt mee kon. John en Gijs kwamen Rob samen halen, en aangezien ik Gijs ook al die tijd niet gezien had, kreeg hij eerst een hele dikke knuffel. Wat is het toch fijn om weer naar je gezin te gaan.
We kregen van het ziekenhuis de zuurstof mee. Betekende wel dat John morgen weer op en neer moest om die tank terug te brengen, maar zonder ging nog niet.
En toen alles in de auto. Rob, infuuspaal , zuurstof en de hele zooi , het duurde even maar het lukte. Ik ging naast Rob zitten en zo kon hij wat leunen De rit naar huis ging naar omstandigheden best goed.
Om 16.20 arriveerde wij aan de Heloren. Alles snel eruit, Rob geinstalleerd en ik snel naar Den Bosch om Wiese te halen om 17 uur bij het turnen. Myrne ging ook even gezellig mee. En jawel Wiese zag mij en daar kwamen de tranen. Gelukkig heeft ze hele lieve trainsters en mocht ze meteen naar mij toe. Ja hou het dan nog maar droog.
En zo zijn we als gezin weer compleet. Het is echt een mirakel. Nooit durven dromen. Ik was het geloof van kaarsjes branden bijna verloren, maar is weer terug.
In de avond weer heerlijk lol met het spel Keezen. Wat is het dan genieten. Rob ligt lekker op zijn bed doet het fantastisch al is het soms wel lastig om zich rustig te houden met fortnite.
De nacht verliep redelijk. Rob was vroeg wakker, dus maar vroeg aan de slag. En eindelijk had hij zijn kopje cappuccino in de ochtend weer. Heerlijk.
Gijs en Luuk moesten op gildedag in Udenhout. Wiese op kinderfeest en Stan ging naar zijn vriendin en aangezien John nog op en neer moest naar Leuven waren Myrne , Rob en ik alleen. Was ook goed voor Rob zo.
In de middag zag ik ook zijn buik opzwellen. We moesten de furosimide afbouwen maar in de ochtend had ik al tegen John gezegd dat ik mijn twijfels had over het afbouwschema. Ik vond het te snel. Het gebeurt te vaak dat men te snel wil afbouwen.
Ik besloot om het toch te geven en een uur later was het vocht weer weg. Morgen maar even goed overleggen over het afbouwschema.
Robert kwam zijn beloofde ijsjes brengen. Zeer top en lekker. Rob genoot. Ja het ziekenhuis thuis draait volop. Vochtbalans. Saturatie, hartslag, bloeddruk, temperatuur, infusie, en nog veel andere zorg.
Maar we zijn thuis en dat telt.
En nogmaals wat ben ik die chirurgen dankbaar, dat ze de operatie hebben aangedurfd, ondanks alle twijfel die ze hadden. Rob een wonderkind. Zoveel doorstaan. Ongelooflijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten