maandag 2 juli 2018

02/07 lange dag

In de nacht werd je dus gebeld of je kon komen. Dus snel naar Rob. Blijkt zijn stomazakje lek. Ik weer terug rennen voor een ander zakje en samen met de verpleegkundige alles maar verschoond. Hij kwam erachter dat zo'n moeder dan zo gek nog niet is. En Rob bleef onder alles zeer kalm.
In de ochtend schrok ik. De beademing stond weer volledig aan. Ook was hij gedurende de nacht weer gesedeert omdat Rob weer niet kon slapen Ja gek he als je bang bent om steeds alleen te zijn.  De verpleegkundigen zijn er ook vaak niet. En Rob is nog steeds angstig dat het fout gaat.
De beademing stond aan omdat de verpleegkundige hem uit had gezogen en Rob was in paniek geraakt. Waarom wacht je dan niet gewoon en bel me even. Maar ja.
Ik ging even douchen en hoorde de telefoon. Mijn engel stond voor de deur dat Rob me nodig had. Eindelijk drong het door dat ze dan ook moesten roepen. Ik mocht meehelpen met wassen en de verpleegkundige was verbaasd hoe rustig Rob was. Nou ik niet. Want Rob is heel vaak rustig al ik iets moest doen. Het bleek zelfs dat ze hem de dag ervoor gesedeerd hadden om te verzorgen. Het is toch van de zotte dat dat gebeurd! Echt ik geloofde mijn oren niet.
De samenwerking was dus nu een succes. En Rob liet het mooi nu toe. De NO bleek in de ochtend weer op 10 te staan. Rob had een stabiele nacht gehad en de drukken waren prima. Zijn longen leken ook weer wat beter op de foto. Dus de Ab lijkt op tijd gestart.
Het was hard werken voor mij. Rob was wakker de hele dag. Dan zijn tube weer goed doen, dan het een weer dan het ander.
Het uitzuigen van de tube liet hij nu met mij erbij ook toe en we verbaasde ons dat hij er ineens zelf om vroeg. Ontzettend dapper want het blijft zo vervelend.
De NO werd in de loop van de dag afgebouwd en in de avond gestopt. Helaas nog te laat voor de verwijdering van de tube maar wat ishet nodig dat dat kreng eruit gaat. Nu Rob zo wakker is, is het gewoon een ontzetten naar ding.
Gelukkig zijn er vandaag weer stapje de juiste richting in gezet. Maar het heeft ontzettend zijn tijd nodig.
Nog altijd is Rob in de avond weer in paniek omdat ik weg moet. Ze hebben heel lief de snoezelkamer van de pediatrie voor mij geregeld. Maar oh wat blijft het lastig weggaan bij Rob. Slapen doet hij dan gewoon niet, terwijl dat keihard nodig is.
Maar wat zijn we blij dat ik overdag mag blijven nu bij Rob.
Papa was vandaag geweest en Stan en Judith. Rob genoot ervan om Stan te zien. Even heel emotioneel en hij was klaar wakker.
Nu ga ik stoppen want over 1,5 uur weer ver lopen naar de IC. Elke 2 uur. Het is niet anders, maar in belang van Rob. De verpleegkundige op pediatrie snappen ook niet dat het daar zo gaat. Zijn snappen waarom ouders nodig zijn. Op IC zijn ze in ieder geval een stapje verder en hen is de samenwerking meegevallen. Op naar morgen. HOpelijk zonder die shit tube.

Geen opmerkingen: