De nacht verliep weer niet probleemloos. Tussen 1 en 3 had Rob gewoon weer pijn. Ook de koorts was nog steeds aanwezig. Om 3 uur was het gelukkig weer tijd voor de paracetamol en Rob viel als een blok in slaap. Zijn koorts nam ook af.
In de ochtend sliep Rob ook best lang. Alweer vroeg tijd voor de paracetamol en daarna kon ik rustig ontbijten. Rob bleef maar slapen. Zelfs toen de uroloog binnenkwam sliep hij gewoon door en we gingen maar even op de gang praten. Zachtjes uiteraard.
Ook dr Feitz vond dat we voorzichtig moesten zijn. Natuurlijk kon de koorts nog steeds postoperatief zijn, maar tenslotte heeft Rob een PAC en een drain, en nog veel meer waar we continue alert op moeten blijven. Ook wilde hij een echo van de nieren en blaas om gewoon alles uit te sluiten.
Kort erna werd Rob wakker en voor de afwisseling wilde hij een schaaltje vanillevla. Zijn temp was 37.8 dus stille hoop dat het vandaag mee ging vallen.
We hadden inmiddels de morfine ook naar 2 afgebouwd dus dat ging wel de goede kant op. Zijn humeur was wat wisselend. Het ene moment ging het best goed en zag ik weer een beetje de vrolijke Rob, maar volgende moment stortte hij volledig in en liet zijn humeur te wensen over.
Om 12 uur had Rob de echo. Een stomme planning volgens Rob want om 12 uur is het eten. Ja en dan moet je dus weer alle zeilen bijzetten omdat omgezet te krijgen, maar ik beloofd Rob dat zo snel we terug waren ik naar Angela ging (gelukkig had zij ook dienst) en dat zei een tosti zou maken dan.
Pfieuw dat hadden we weer opgelost.
Zo konden we naar de echo van de buik.
Daar was het zoals gewoon weer lang wachten. En na 20 minuten gewacht te hebben waren we aan de beurt. Let wel, al die tijd is er gewoon een verpleegkundige bij. Eigenlijk zo zonde van de tijd. Maar ja. De echo was best lastig voor Rob. Hij weet heel goed wat het is, maar hij weet ook dat als ze net te hard drukke op de buik dat het heel pijnlijk is.
In het begin ging het super, maar opeens ging ze met de scanner over de wond en Rob schreeuwde het uit van de pijn. Daarna moest ik alle zeilen bijzetten om hem ervan te overtuigen dat het een foutje was en dat het hierna niet meer gebeurde. Gelukkig werd het echo onderzoek goed afgerond en alles bleek in orde.
En terug op de afdeling de beloofde tosti. Rob kon weer lachen. Ook kwam Wieneke even met Rob kleien. Een bekend ziekenhuis ritueel met de PM-ers
Sosannah is een meisje van twitter die geneeskunde studeert en zei kwam gezellig even langs om een spelletje met Rob te spelen. En Rob genoot enorm. Het was even genieten voor dat manneke.
Maar daarna was het helemaal op. Ik ging even met de chirurg praten. Even een goed beleid afspreken. Nu weer een CRP meten was zeker zinvol, en bij 39 de bloedkweek nu echt doen.
Peggie van Hoogland Medical kwam ook even gezellig langs. Helaas besloot de voor Rob niet bekende arts om Rob te onderzoeken. Maar Rob was al op en was niet erg gezellig en lief.
Om maar niet te zeggen boos. De arts mocht nog wel luisteren maar in zijn keel kijken niet.
Vreemde mensen zijn vaak niet het probleem maar ze moeten niet te dicht bij komen en tegen hem gaan praten.
Gelukkig vond Rob Peggie wel leuk want die kende hij nog wel. Ik moest ook nog bloed afnemen en ik was toen echt heel blij dat ik het zelf mocht doen want als dit weer door iemand anders had gemoeten dan hadden we dat nooit meer voor elkaar gekregen.
Jos Draaisma kwam ook nog even. Gewoon om te horen hoe het ging. De pijnstilling morfine zouden we als we naar huis gingen kunnen vervangen door tramadol voorlopig maar de kinderchirurg ging hierover. Morgen maar even gaan zeuren. Op dat moment kwam de arts ook weer langs en vertelde dat de CRP toch iets was gestegen. Nu wil dat natuurlijk ook nog niet alles zeggen maar dat wil wel zeggen dat we alert moeten zijn. Ook maar even een urinekweek inzetten.
We hadden het met zijn 3en ook nog even over dat gedoe met die onderzoeken door steeds andere bij Rob. En toen kwam er een hilarisch opmerking door de arts. "Ja het is nu eenmaal het systeem." Ik begon heel hard te lachen."En de staats maar kletsen over dat we van systemen naar mensen gaan." Nou daar merken we sowieso nog maar weinig van.
Ach zo kunnen we weer heerlijk overal om lachen.
In de avond kwam Stan nog even gezellig langs en de gekregen legoauto van papa werd eindelijk in elkaar gezet. Het zitten ging nog maar even . Steeds moest Rob gaan liggen vanwege de pijn.
Nu slaapt hij weer. Zijn temp blijft mooi 38.5. Morgen dan maar stiekem zeuren om naar huis te gaan? Ach een poging wagen kan nooit geen kwaad toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten