28/05 Weer thuis!!

Deze nacht sliep Rob wel, maar ik kon niet slapen. Het incident van gisteren spookt door mijn hoofd en ook zat ik de uren af te tellen om naar huis te gaan. In de ochtend werd er dus weer de Cefuroxin aangehangen. Het blijft natuurlijk een moeilijke keuze om dit te doen, want bewijs is er tenslotte niet echt, maar we zagen wel verbetering. Rob en ik gingen ontbijten en Rob was zo blij dat hij naar huis kon dat hij eigenlijk ook niet goed raad wist met zijn eigen emoties. Prinses Angela kwam afscheid nemen en een innige omhelzing volgde. De mooiste uitspraak kwam erna van Rob zelf: Mam dat hebben we weer goed gedaan hè. We zijn een goed team!! Alles was opgeruimd en een flink aantal tassen moesten er mee, maar driekwart waren spullen voor de verzorging. Vlak voor 10 uur kwam dezelfde verpleegkundige als gisteren en we kregen het ook weer over de handelingswijze van de arts. Ook zij was zo enorm geschrokken, dat ze er in de avond nog veel aan had gedacht. Ik ga dit nu zeker bespreken met de professor van de plastische, want het kan gewoon echt niet wat er gebeurde. Het doet me nog steeds erg veel verdriet. Alles was geregeld en het was wachten op de ambulance. Helaas liet die ons nog bijna een uur langer wachten maar rond 11 uur gingen we dan toch op weg. Mia ging mee met een karretje voor de spullen

en ook zij kreeg van ons beide een innige omhelzing, want ze zijn zo lief voor Rob en mij. Afdeling het Strand allemaal weer hartelijk bedankt!!! En vast weer tot de volgende keer. En zo gingen we op weg naar huis. Rob lag lekker rustig op zijn zij en kon bijna niet meer wachten. Om de 10 minuten vroeg hij wel: Hoelang nog?

En dan kwamen we eindelijk thuis aan. Iedereen kwam lekker naar buiten en ze mochten ook nog even in de ambulance zelf kijken. En allemaal met een tas in de hand naar binnen en even heel fijn iedereen een dikke knuffel. Gelukkig was de winkel dicht vanwege Pinksteren en daarom hadden we ook echt een rustige dag. Heerlijk weer dus ook eindelijk een keer buiten zitten. Ook Rob maar even op een traagschuimmatras op zijn zij even buiten. Het andere bed staat nu in de kamer, met het speciale luchtmatras. Dus daar kan Rob nu lekker liggen en in de nacht ook slapen. Papa, Gijs, Luuk en Wiese gingen nog wel even naar de verjaardag van neefje Teun. En ik genoot van gewoon even buiten zitten. Gewoon genieten van vogels gezang. Maar dan voel je pas hoe moe je bent en emotioneel best uitgeput. 's avonds weer fijn met zijn allen aan tafel zitten. Dat is zo fijn dan. Gewoon je ding weer doen en zorgen voor alle 6 ipv 1. Ook voor papa weer fijn, dat hij niet meer alles alleen hoeft te doen. We dachten dat Rob niet zou gaan slapen in de kamer, maar toen Gijs, Luuk en Wiese al in bed lagen en Stan en Myrne ook maar naar boven gingen, sliep Rob binnen een paar tellen. Ook hij was uitgeput. Inmiddels gaat de zorg thuis weer door. De antibiotica via het infuus, de mickeybutton vervangen, stoma zorg, verschonen, katheteriseren, medicijnen optijd geven en sondevoeding aanhangen. Het blijft veel werk, maar het is goed zo. Nu hebben we in ons gezin toch de nodige privacy en zijn we weer thuis. Anders hadden we nog moeten blijven, alleen voor AB via IV. Dadelijk zelf ook maar gaan slapen. Gesloopt.. Maar eerst nog antibiotica toedienen. Bedankt allemaal voor de kaarten, tweets en alle manieren van steun. Het was zo fijn om deze steun te ervaren!! Bedankt.