Sinds we terug zijn uit het ziekenhuis is er vanalles gebeurt. Ten eerste merkte ik dat Rob en ik echt weer moesten wennen aan het normale leven. Het leek wel een soort cultuurshok. Waar je vandaan komt, liggen kinderen te knokken voor het leven. En die hoor je niet. Maar je komt terug in een wereld waar geklaagd wordt over kleine dingen. Je moet echt omschakelen en weer terug op aarde komen, want je kunt het allemaal even niet bevatten.
Verder had ik het druk met het maken van een levensloop en een feestgids. Mijn broer besloot namelijk toch nog dat hij graag na 19 jaar alsnog wilde trouwen. Allemaal leuk en aardig, maar dat betekent voor ons... levensloop!! Nee alle gekheid. Het is dan heel leuk om weer met zulke dingen bezig te zijn. Je huis is een puinhoop, (zeker na 10 dagen ziekenhuis) maar ja.
Afgelopen zaterdag was het dan zover en we hadden een hele leuke dag. Lekker op de tandem van het kasteel Heeswijk naar de plaats van het feest de Heische Hoeve. Goed voor je relatie, want als je achterop de tandem zit moet je veel vertrouwen in je partner hebben.
Verder was het een prachtig paar en een prachtige bruiloft. De kinderen lekker in een huifkar en lekker met z'n allen wandelen.
Ondertussen gaat het met Rob redelijk. Hij heeft alleen veel pijn. Ook heeft hij nog buikgriep gehad, waarbij zijn stoma erg lekte. Gelukkig kon ik dit wat stoppen door aan zijn slangetje te trekken. Twee keer per dag is het wondverzorgen, wat Rob steevast wonten noemt. (nieuw werkwoord)
Maar het is echt jammer van de pijn. Want het is af en toe zo erg dat hij alleen maar kan liggen.
Vandaag moesten we terug naar Nijmegen. De uroloog had met een echo gekeken naar zijn blaas en was tevreden.
De chirurg was over het spoelen heel tevreden, maar over de pijn en over de viezigheid uit zijn stoma niet. Hij wil alleen nog even afwachten en niet te snel ingrijpen. Dus 3 maal daags paracetamol voorlopig.
Over 2 weken krijgt hij zijn nieuwe button op zijn buik.
Die pijn is zielig, maar we kunnen er zo weinig aan doen. Rob is gewoon niet zo mobiel als dat hij altijd is. Maar misschien komt dat snel, want verder blijft hij lachen, soms door de pijn heen. En klagen.... nooit van gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten