Het is heel hectisch geweest met Rob de afgelopen 2 weken. Rob wil maar niet echt herstellen van zijn ok. Veel pijn nog steeds. Veel gebel dus met nijmegen en dr. Wijnen. Helaas is de ervaring te weinig met malone stoma's om zo een oplossing uit het vat te trekken.
Vrijdag 29 augustus was de pijn echt heel erg. Ook de wond begon die avond te bloeden. En dan sta je die maar dicht te drukken en je weet niet wat te doen verder. Feed back heb je geen. Het hele weekend werd het kloje. Weer paracetamol 3 keer per dag. Op zondag gaf ik hem maar een sterkere pijnstiller. Op maandag moesten we toch naar de orthopeed en ik besloot om de chirurg er maar bij te halen. De orthopeed wil op den duur Rob zijn benen recht zetten, maar voorlopig even niet, want Rob moet eerst hiervan herstellen en daar was ik het helemaal mee eens.
Gelukkig kwam Dr. Wijnen ook even kijken. Hij vond de pijn geen goed teken. We moeten Rob nu 14 dagen antibiotica geven en 2x daags diclofenac (tegen pijn en ontsteking).
Hij zou ons dinsdag terug bellen.
Dinsdag had Rob wat koorts. Maar gelukkig belde Rene Wijnen op. Hij stelde ons wat gerust over de koorts, maar vond de pijn eigenlijk nog steeds het grootste probleem.
Woensdag werd er gebeld door de verpleegkundige. Ik vond het inmiddels allemaal echt niet leuk meer. Je moet Rob 1x per dag spoelen, wat een hoop gegil en gehuil tot gevolg heeft en 2x daags wondverzorgen wat nog meer tranen geeft. Plus opmerkingen als stomme mama en mama is stout. Dan sta je er echt even alleen voor en dat is niet echt leuk. Gelukkig begreep de verpleegkundige het helemaal. Ik vertelde ook dat ik geen vooruitgang zag en eerder achteruitgang. Ze liet Dr. Wijnen bellen en dat gebeurde ook.
Die besloot om snel een echo te regelen en een bloedonderzoek. Dus gingen we vrijdag maar weer met 3 op pad. En een flinke wandeling door het ziekenhuis levert altijd bekijks op met Rob in de rolstoel en Wiese op mijn rug.
Het bloedprikken koste weer de nodige tranen, maar een knuffeldolfijn maakte veel goed. De echo ging redelijk, maar iedere keer als ze te dicht bij zijn katheter kwamen, was het gillen.
Dr Wijnen kwam persoonlijk langs om het een en ander uit te leggen. Die man maakt altijd tijd voor je en dat is gewoon werkelijk fantastisch. Hij legde uit dat Rob wat vocht bij zijn katheter heeft, maar dat voor de rest alles goed werkt. Nu moet het bloedonderzoek uitwijzen wat de volgende stap is. Als de ontstekingwaarde te hoog zijn, gaat hij een inkijkoperatie doen (laprascopie) (slik). Maar als die wel goed zijn, moet de katheter eruit en mag ik die iedere keer er in doen bij het spoelen en weer eruit halen. (briljant en ik ben al stoute mama).
Oke dan doe het laatste maar, maar daar moeten we even opwachten, want dinsdag moeten we weer terug. Gelukkig krijgt mama toch nog regelmatig een knuffel en een dikke kus van Rob en dan is alles alweer vergeten en vergeven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten