zaterdag 9 augustus 2008

8-8 De eerste vier dagen van de opname

5 augustus: we gingen al om 8.30 uur op weg naar nijmegen. Lotte ging ook mee om mij te helpen. John en de kids brachten Wiese, Rob en mij weg. Rob mocht vanaf vandaag al niets meer eten, alleen helder vloeibaar. Dat vond hij maar niks, maar legde zich er snel bij neer. Eerst volgde het opname gesprek.Daarna werd er alweer bloedgeprikt. Even later kwam de stomaverpleegkundige de plaats van het stoma aftekenen. Er werd gepast en gemeten.Nog even kijken met een broek en nog even in de rolstoel. Tenslotte vonden we de juiste plek. De kinderarts keurde Rob goed. Toen bleek dat er nog een keer bloedgeprikt moest worden. Een buisje was gestold. Dus weer dikke tranen. De chirurg kwam nogmaals de procedure doornemen. Ik was blij dat Lotte erbij was, want die leidde mooi Rob mee af en hield Wiese bij als ze met Rob bezig waren.
Ik moet trouwens eerst nog zeggen dat het voor ons allemaal super geregeld was. Een kamer voor ons alleen en een extra bedje voor Wiese.
's avonds kwamen de kinderen en John nog. De dag was voorbij gevlogen en was heel inerverend. Om 9 uur ging Rob slapen, maar hij wilde liever naar huis...

Dag 2 De operatie
Al om 5.30 waren beide kinderen wakker. Dus dat werd weer een ochtend van : hoe houd ik ze bezig.
Gelukkig was John er al om 9 uur. Om 10.15 werd Rob naar de ok gereden en omat hij al zo vroeg wakker was, gebeurde dit slapend. Helaas werd hij net op de ok wakker en realiseerde zich onmiddellijk waar hij was. Rob zette het op een huilen. Gelukkig was er een bekende anaestesist en vlug legde ik hem op de de tafel en werd het kapje op de mond gedaan.Snel sliep hij. het wachten begon....
Na 1,5 uur zag de verpleegkundige in de computer dat de chirurg rond 13 uur klaar zou zijn, dus gingen we maar eens richting vercouver. Maar daar moesten we erg lang wachten. En echt wachten duurt dubbel zo lang. Om 13.45 kwam Dr. Wijnen vertellen dat hij klaar was. Het had wat langer geduurd dan gepland, omdat Rob blijkbaar ooit een blindedarmontsteking heeft gehad en die was dus verkleefd. Gelukkig kon hij de verkleving losmaken en was er nog genoeg appendix over voor het stoma.Ook de prolaps was gehecht. Na 20 minuten mocht ik eindelijk naar hem toe. Toch weer even schrikken als je je kind aan allerlei apparaten ziet liggen. Rob lag aan de monitor, had infuus, blaascatheter en natuurlijk zijn nieuwe catheter van zijn malone stoma. Hij was erg suf, maar gaf wel antwoord op je vragen. Om 15 uur mochten we terug naar de afdeling, waar papa en Wiese aan het wachten aren. Na een tijdje kwam Rob wat beter bij en had erg veel pijn ondanks morfine. De verpleegkundige gaf paracetamol bij via infuus, en de chirurg besloot morfine te verhogen. Kijk je moederhart kan er echt niet tegen als je kind lijdt. En dan wordt je een watje hoor.
Gelukkig viel Rob rond 20 uur in slaap en sliep de hele nacht door.

Dag 3 The day after, an off-day
Ja dat was het echt. Rob mocht nog steeds alleen maar drinken en niks eten. Hij had nog pijn en lag de hele dag stil. De morfine moest ook iets worden afgebouwd. In de ochtend klonk Rob als een dronkenlapje. En tegen mama zei hij de hele tijd wegwezen! Tja dat is niet leuk om te horen, maar vooral zielig voor Rob, want het geeft aaan dat hij zich echt naar voelde. Na een slaapje van een uur mocht ik hem knuffelen en alles was weer in orde. De catheter moest even worden doorgespoeld, maar dit was zeer pijnlijk. De tv was een uitkomst. Het laken mocht je daarna niet meer optillen, want aan zijn buik komen was taboe. Het laken moest "dicht" blijven.
Gijs en Luuk waren die middag even op visite geweest, maar vonden het slangetje in zijn buik nog maar niks. Stan vond het eng die avond en Myrne vond het wel gaan. Zo heeft het voor die andere kinderen nog veel impact... maar ze zullen er aan moeten wennen, want dat "slangetje" is nu een onderdeel van Rob...

Dag 4 Een echte patient
Eindelijk kreeg Rob weer eten. En honger dat hij had. Ik kon de boterham bij wijze van spreke nog niet smeren of hij had het al op. Ook kreeg hij alweer meer praatjes, maar bewegen deed Rob niet veel. Je mocht absoluut niet aan zijn buik komen. Wel vond hij het leuk om mama als dienstmeid te behandelen en ik trapte erin met liefde en plezier.
Om 15 uur moest er voor het eerst worden gespoeld via zijn nieuwe stoma. Ik moest met spuiten, water in zijn caheter laten lopen, om zo zijn dikke darm schoon te spoelen. Dat ging allemaal prima, maar daarna kreeg Rob erg veel pijn. En het resultaaat was 0.
Wel werd de morfine verder afgebouwd en voordat Rob ging slapen was de morfine eraf. Weer iets gewonnen. En Rob blijft er een echte kanjer onder. Wat een voorbeeld voor vele (zelfs voor mij)!

Geen opmerkingen: