Soms zijn er dagen die druk zijn met zorg. Soms zijn het wel heel veel dagen. Afgelopen tijd was zo'n periode. Veel zorg. Rob leek in eerste instantie wel op te knappen van de augmentin IV. Maar na een paar dagen kreeg ik toch weer mijn bedenkingen. De temperatuur bleef naar mijn mening te hoog. Rob ging gewoon weer naar school. Op donderdag nog maar 2 uur net al op vrijdag. Maandag en dinsdag weer hele dagen.
Het leek echt beter te gaan. Echter woensdag zag ik de koorts weer terug komen. Heel geleidelijk aan. Op school ging het nog wel, maar thuis gekomen gaf thermometer weer 38.2 aan. Toch wilde hij dat er een kindje kwam spelen. Rob moest toch vroeg aan de pompen vanwege de augmentin IV dus is het gezelliger om met een ander kindje samen met de WII te spelen.
Waar ze in het begin nog best veel praatjes hadden, zag ik Rob langzaamaan wat inkakken. Hij gaf voor de zoveelste keer pijn in de rug aan. Een steeds terugkomend probleem de laatste tijd. Pijn bij ademhalen. Pijn bij zitten. Vreemd. Zijn temperatuur steeg door naar 38.6
Zodra zijn klasgenootje weg was ging hij op bed liggen. Eten is tegenwoordig ook steeds meer een probleem. Steeds minder wil hij eten. Nu krijgt hij toch TPV, maar toch.
In de avond was het weer helemaal op en voor 2 avond op een rij viel hij met pijn heel vroeg in slaap. Ineens om 21.30 geloof ik, schoot Rob overeind in zijn bed. Kermend van de pijn. "Mam help me! Mam ik ben bang! Mam ik wil niet meer! Het is genoeg!" Het brak mijn moeder hart. Oh wat had hij pijn. Weer op die plek in de rug. Ik ging snel bij hem liggen. Hij wilde zelfs nog de volgende dag naar het ziekenhuis als het zo bleef. Jos moest maar eens iets aan de pijn doen.
Na even viel hij in mijn armen in slaap, na de nodige pijnmedicatie. Arm arm manneke.
Vanmorgen ging het weer. Zo leek het. Toch maar even naar school. Helaas maar 3 uurtjes. De pijn en temp waren weer terug. Wat is dit toch?
Zojuist heb ik de laatste gift antibiotica gegeven. En helaas is het gewoon nog niet goed. Wat speelt er. Gelukkig moeten we maandag toch naar de kinderarts in Nijmegen. Hopelijk komen we er snel achter. Het zijn iig al heel veel dagen met veel zorg. Vele uurtjes. Steeds alert zijn en anticiperen op wat er gebeurt.
Voor de rest gaat alles gewoon door. De winter was even hier. Helaas voor de kinderen geen sneeuw. Wiese die steeds met een paar kinderen het ijs op de sloot uitprobeert en steeds weer een natte broek oploopt. Ach mama wast wel. In ieder geval hebben ze veel lol gehad.
De anderen zijn druk voor school. Proefwerkweken etc. Veel leren, al moet je er bij Luuk wel aan trekken. Uit zichzelf echt leren valt hem nog steeds niet mee. Daar is hij veel te ongetierig voor. Of is dat nu weer een Dinthers woord.
Kortom drukke weken, met toch mooie momenten die ons een glimlach bezorgen. En zo gaat het allemaal verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten