Wat een weken. Hectisch met steeds op school zijn. Rob hield het redelijk vol. Samen maakte we al het schoolwerk. En in de middag gewoon thuis. Via klassecontact of juf Karin die langs kwam voor zijn project voor topondernemers.
Maar het liggen hield hij vol, al was het wel lange 4 weken. Een groter probleem was wel dat Rob amper nog kon slapen in de avond. Nu was dat altijd al een probleem, maar doordat hij heel de dag lag, werd het nog erger.
Ook zijn PAC liep niet meer goed. 1 maal thuis behandeld met urokinase leverde niet veel verbetering op.
Na nog een keer naar Nijmegen te hebben gebeld een beetje te hebben doorgedramd om je eigen kinderarts te spreken, kwam er tenminste een oplossing waar ik me wel in kon vinden. Nog een keer urokinase en de dag er na, logen met natronloog. Ook vroeg ik of de kinderarts iets voor het slapen voor wilde schrijven en dus ook wat melatonine in een hele lage dosis.
Urokinase is niet zo heel lastig. Inspuiten, half uur wachten, proberen terug te trekken en anders heel goed doorspuiten. Logen is een ander verhaal. Elk half uur 0,5 inspuiten. En dat 12 uur lang.
Dus dat was een dagje met de stopwatch in de aanslag maar met uitstekend resultaat De lijn loopt weer als nieuw.
Wat me wel zorgen baarde, was het feit dat ik nog steeds af en toe een klein beetje pus uit de PAC zag komen.
En toen was het maandag en mocht Rob eindelijk weer met de rolstoel naar school. Ik haalde het bed uit de klas en de tafel werd keurig terug gezet. Rob vond het heerlijk. Maar het was wel degelijk wennen om weer alles alleen te maken. Dat zal wel weer even tijd nodig hebben. Dinsdag zat het hem alweer niet mee. Wat koortsig in de middag en het vreemde was dat zijn saturatie af en toe was zakte.
Woensdag werd Rob al wat zieker ondanks paracetamol. Maar in de middag ging het heel snel. 39.4 binnen een half uur. Ik besloot om CRP te prikken, maar wat ik al vermoedde was dat we eigenlijk te snel waren hiermee. CRP 8. Ondertussen had ik al paracetamol toegediend, maar zijn temp steeg door. 40.5 en bij aansluiten aan zijn monitor zag ik een saturatie die lager was dan 88 en een hartslag van boven de 170 soms. Rob was ziek, heel ziek.
Ik belde de kinderarts en gelukkig kreeg ik Draaisma zelf aan de lijn.
We besloten om een ambulance te bellen. Dat moest wel via de huisarts. De assistente ze:"ik bel, maar blijf even wachten dan geef ik ze daarna aan jou, want ik snap toch niet wat Rob allemaal heeft." Perfect geregeld zo en zo kwam er een ambulance. Het was nog een hele klus om de infuuspaal in d e ambu te krijgen. En zo gingen we opweg naar Nijmegen. Vijf beteuterde gezichten achterlatend. Want een ambulance heeft toch enorm veel impact voor ze.
Op de SEH kwam Draaisma gelukkig ook en dat stelde Rob al gerust. Zoals verwacht. urine opvangen en bloedkweken afnemen. Helaas voor Rob toch weer prikken, want de PAC gaf geen bloed terug.
Omdat de saturatie laag bleef, mocht Rob niet naar huis. Er werd teicoplanine en meropenem voorgeschreven.
De aios nam het weer over en voor mij was dat toch even slikken. Want ik merkte dat de vorige opname waarin toch wat dingen niet goedliepen, mijn vertrouwen een flinke deuk had gegeven.
En met alle respect voor al die artsen in opleiding: het ging toch weer niet goed. Ik was blij dat Draaisma had opgedragen de medicijnen naar de kamer te brengen en mij ze gewoon klaar te laten maken.
Meteen bij het brengen van de Teico zag ik al dat de dosering niet klopte. Ik legde de verpleegkundige uit hoe het werkte en zij ging gelukkig alles navragen en helaas bleek ik weer gelijk te hebben. Ay dat was toch een bekende druppel.
Gedurende de nacht zakte de koorts wel wat, maar helaas ook de saturatie. Maar gelukkig hielp wat zuurstof. Ik begon toch weer te vermoeden dat het weer een PAC infectie was, want deze kenmerken had hij de vorige keer ook.
De volgende ochtend was de koorts wat minder . Draaisma kwam binnen en vertelde dat ze het liefst hadden dat Rob nog een nacht bleef. Ik vroeg waarom. Want op de afdeling deed ik alles zelf en de enige die echt scherp blijft ben ik lijk wel. Ja ik weet ook wel dat deze opmerking niet goed is, maar het vertrouwen was gewoon weg. Niet in Draaisma, want hij snapt het wel. De twee hoofdkinderartsen die zijn wel fantastisch. Maar in als die andere die Rob niet kennen ben ik mijn vertrouwen gewoon kwijt. Te veel gaat er mis.
En ondanks dat je wel eens moe bent, merk je al die kleine dingen gewoon op. Je blijft scherp voor de zorg. Scherp blijven voor je kind.
Draaisma vond het ook prima dat we naar huis gingen, maar pas aan het einde van de ochtend. Nou prima. We waren toch nog wel even bezig met alle medicatie en het regelen van de medicatie.
Aan het eind van de ochtend kwamen er nog wat artsen langs en ze vonden het prima dat we gingen. Rob was ook weer wat herstellende. De antibiotica sloeg aan. John kwam ons halen. Infuuspaal weer in de auto en lekker naar huis.
Rob ging op bed liggen en in de nacht toch maar aan de saturatiemeter. Helaas ging die in de ochtend wel weer steeds af.
Er belde opm 12 uur een assistent van de kinderarts. Er was een staphylococcen gevonden. Urine was nog niet veel, alleen wat gisten. Meropenem stoppen en alleen doorgaan met teico. Maar ergens voelde alles niet goed. Ik stelde vragen waarop ze geen antwoord wist en ik was ook eigenlijk een beetje verbolgen dat er weer een assistent belde. Gelukkig besloot ze raad te vragen bij de andere kinderarts en die belde gelukkig even later zelf op. Zo kon ik tenmiste praten. Ik vertelde van de fouten en dat ik er gewoon klaar mee was. Ik kan niks met assistenten, hoe goed ze hun werk ook zullen doen.
Ook kwam de monitor nog ter spraken. Want wat was de oorzaak van de saturatiedaling? Een oppervlakkige ademhaling, of was het alleen de bacterie die dit veroorzaakt? Ach ik zal er maar over ophouden, want ik voel dat ik toch weer boos word.
Rob doet het inmiddels alweer beter en vandaag 6 december is hij weer redelijk opgeknapt. En daarom konden we vandaag genieten van een sinterklaas dag Gezellig met het gezin gourmetten en daarna stonden de zakken met cadeautjes klaar. Een heerlijke dag, en met de afgelopen dagen in het achterhoofd, weet je ook dat deze dagen zo uniek zijn. Zo genieten van je mooie gezin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten